ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΠΙΟ ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΑΧΗ (Σχετικά με την εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία).
2 Μαρτίου 2022.
Σε όσους υπέγραψαν τη Διακήρυξη για τη Ζωή:
Στην εθνική και διεθνή Έκτη:
Σύντροφοι και συντρόφισσες, αδελφές και αδελφοί:
Μοιραζόμαστε μαζί σας το λόγο και τις σκέψεις μας γι’ αυτό που συμβαίνει σήμερα στη γεωγραφία που ονομάζεται Ευρώπη:
ΠΡΩΤΟΝ: Υπάρχει μια επιθετική δύναμη, ο ρωσικός στρατός. Στο
παιχνίδι υπάρχουν συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, και από τις δύο
πλευρές. Αυτοί που υποφέρουν τώρα, από τις χίμαιρες των μεν και από
τους ύπουλους οικονομικούς υπολογισμούς των δε,είναι οι λαοί της Ρωσίας
και της Ουκρανίας (και ίσως σύντομακαι οι λαοί και άλλων γεωγραφιών,
κοντινών ή μακρινών). Ως ζαπατίστας δεν υποστηρίζουμε το ένα ή το άλλο
Κράτος, αλλά εκείνους που αγωνίζονται για τη ζωή ενάντια στο σύστημα.
Κάλεσμα σε δράση ενάντια στις τελευταίες επιθέσεις εναντίων της επανάστασης στη Ροζάβα. Να αναδείξουμε τη συμμαχία του τουρκικού φασισμού με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους!
Το τουρκικό κράτος εντείνει τις επιθέσεις του εναντίων
της αυτοδιοίκησης στη ΒΑ Συρία εδώ και εβδομάδες, χρησιμοποιώντας drones
και πυροβολικό σε μια προσπάθεια να εκτοπίσει και να εκφοβίσει τον
πληθυσμό. Μέσω της τουρκικής κατοχής ενισχύονται περαιτέρω και
υποστηρίζονται άμεσα οι δομές του Ισλαμικού Κράτους. Αυτή η υποστήριξη
βρήκε την ισχυρότερη έκφρασή της στην τελευταία απόπειρα ισλαμιστικών
πυρήνων να απελευθερώσουν αιχμάλωτους μαχητές του ΙΚ από τη φυλακή Σίνα
στη Hesekê.
Ως πρωτοβουλία #Riseup4Rojava καλούμε σε δράσεις και διαδηλώσεις για
να ενημερώσουμε το παγκόσμιο κοινό για τη συμμαχία του Ι.Κ με το
τουρκικό κράτος και να το κάνουμε να λογοδοτήσει !
Στις 20 Ιανουαρίου, την 4η επέτειο από την έναρξη της τουρκικής
εισβολής στο Efrîn, Πυρήνες του Ισλαμικού Κράτους επιτέθηκαν στη φυλακή
Σίνα στη Hesekê. Προσπαθούσαν να απελευθερώσουν τους 5.000 μαχητές του
ΙΚ που ήταν φυλακισμένοι εκεί, οι οποίοι ξεκίνησαν εξέγερση μέσα στη
φυλακή κατά τη διάρκεια των εξωτερικών επιθέσεων και προσπάθησαν να
δραπετεύσουν. Στη γειτονιά γύρω από τη φυλακή ξέσπασαν σφοδρές μάχες
μεταξύ των δυνάμεων εσωτερικής ασφάλειας και των ισλαμιστών.
Η Διεθνιστική Κομμούνα είναι ένας τόπος που συγκεντρώνει ανθρώπους
από όλο τον κόσμο για να εκπαιδευτούν στην ιδεολογική βάση του
επαναστατικού κινήματος στο Κουρδιστάν και να συμμετάσχουν στην
επανάσταση στη Ροζάβα.
Gli internazionalisti spiegano perché vanno in Rojava.
Για να μοιραστούμε λίγο την πραγματικότητα των διεθνιστών που
έρχονται στη Ροζάβα, η Κομούνα ζήτησε από μερικά μέλη της διεθνιστικής
Κομούνας να μας πουν ποια είναι τα κίνητρά τους και τι τους έχει
εντυπωσιάσει περισσότερο μέχρι στιγμής.
Ο Bruno από την Γερμανία: Είμαι ένας διεθνιστής από την
Ευρώπη. Ήρθα στη Ροζάβα γιατί η ιδεολογία του κουρδικού κινήματος
ελευθερίας και ο δημοκρατικός συνομοσπονδισμός είναι μεγάλες πηγές
ελπίδας και κατανόησης.
Προέρχομαι από τη ριζοσπαστική αριστερά στη Γερμανία. Εκεί είδα ότι η
νοοτροπία του συστήματος δεν σταματάει στην αριστερά. Ο ατομικισμός, ο
ελευθερισμός, η πατριαρχική συμπεριφορά, ο ρεφορμισμός ή μια μεγάλη
έλλειψη ελπίδας είναι κυρίαρχα φαινόμενα.
– Diana Itzú Gutiérrez Luna, Δίκτυο Αντίστασης και Εξέγερσης “AJMAQ” (Jovel, Τσιάπας) – Raul Romero, “Llegó la Hora de los Pueblos” (συλλογικότητα στήριξης των CNI-EZLN, Πόλη του Μεξικού) – Αλέξανδρος Ηλιόπουλος, μέλος των καραβανιών αλληλεγγύης το 2020-2021
Όσο
οι ζαπατίστας και το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο βρίσκονταν στο Ταξίδι
για τη Ζωή στην Ευρώπη των αντιστάσεων, στην Τσιάπας συνεχίζονταν οι
παραστρατιωτικές επιθέσεις από ομάδες που συνδέονται άμεσα με όλες τις
κυβερνήσεις σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης (εθνικές, περιφερειακές,
δημοτικές), τους στρατούς και τις αστυνομίες που επιχειρούν στην
περιοχή, τα κυβερνητικά συνδικάτα καφεπαραγωγών ή ένοπλες ομάδες που
επιδιώκουν την υφαρπαγή της γης για εμπορευματικούς σκοπούς.
Συνεχίζονται με τον ίδιο βίαιο τρόπο οι απαγωγές, οι εμπρησμοί, οι
εκτοπισμοί οικογενειών, η υφαρπαγή ανακτημένων εδαφών, η καταστροφή
καλλιεργειών, σχολείων και άλλων δομών στις αυτόνομες ζαπατιστικές
κοινότητες. (1)
Πριν λίγους μήνες, το Μάιο του 2021, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις
ΕΥΤΟΠΙΑ στα ελληνικά η συλλογή κειμένων «Μαθαίνουμε ακούγοντας: αυτονομία, εκπαίδευση και αντάρτικο σε Τσιάπας και Κουρδιστάν» (μτφρ.
Μαρία Μενεγάκη). Από τα συνολικά έξι κείμενα του τόμου, τα δύο εστιάζουν
πιο συγκεκριμένα στο ζήτημα της (τυπικής και μη τυπικής) εκπαίδευσης
στο πλαίσιο της αυτόνομης διοίκησης στα καντόνια της Ροζάβα. Η
συνέντευξη που ακολουθεί είναι της Gulistan Sido, στελέχους του
Πανεπιστημίου της Ροζάβα και δημοσιεύτηκε στη γαλλική διαδικτυακή
επιθεώρηση Contretemps – Revue de Critique Communiste,
στις 19 Ιουνίου 2021. Στη συνέντευξη αυτή η Sido περιγράφει την
ιστορία, την λειτουργία, τους στόχους και την πολιτική αντίληψη πίσω από
το εγχείρημα του πανεπιστημίου.
Μέσα από τις απαντήσεις της Sido αναδεικνύονται οι στόχοι της
εκπαίδευσης της Αυτόνομης Διοίκησης της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας,
οι οποίοι αποτυπώνουν τα βασικά χαρακτηριστικά του πολιτικού
εγχειρήματος: την πολυπολιτισμική ειρηνική συνύπαρξη των λαών,
την εξοικείωση με μορφές συμμετοχικής δημοκρατίας και αυτοδιοίκησης, την
ανάδειξη του ρόλου των γυναικών και την διαφύλαξη της πολιτισμικής και
πολιτικής ιδιαιτερότητας του εγχειρήματος στη Ροζάβα, όχι σε απομόνωση
αλλά σε οργανικό διάλογο με τον υπόλοιπο κόσμο. Την ίδια
στιγμή, ωστόσο, περιγράφει τις δυσκολίες του εκπαιδευτικού εγχειρήματος
σε συνθήκες πολέμου, όπως επίσης και τους περιορισμούς και την
πολυπλοκότητα (και, ενδεχομένως τα στοιχεία «πολιτικού ρεαλισμού» που
επιβάλλει) της ευρύτερης γεωπολιτικής κατάστασης στη Μέση Ανατολή και τη
Συρία.
Στον λαό των Μαπούτσε σε αντίσταση και αγώνα ενάντια στο Χιλιανό κράτος.
Στον λαό των Μαπούτσε σε αντίσταση και αγώνα
Στους λαούς και τα άτομα που πολεμούν ενάντια στο κεφάλαιο.
Εγώ, ο Emilio Berkhoff Jerez, πολιτικός κρατούμενος από τους Μαπούτσε, έρχομαι να επικοινωνήσω τα εξής:
Πριν από 17 χρόνια,ήρθα και έχω συνεισφέρει με διαφορετικούς τρόπους
στον αγώνα των Μαπούτσε για την απελευθέρωσή τους, κυρίως στην περιοχή
Lavkenche, όπου ζω. Αυτός ο αγώνας επικεντρώθηκε κυρίως στην εκδίωξη των
δασοκόμων και όλων των καπιταλιστικών εκφράσεων που λεηλατούν και
λυμαίνονται το mapu ñuke.
Αυτός είναι ο λόγος που το κράτος, οι δασοφύλακες, η αστυνομία και οι
κυβερνήσεις της εποχής μας διώκουν, ποινικοποιούν και μας δυσφημούν,
απελπισμένοι για την αναμφισβήτητη πρόοδο της αντίστασης και του
αποτελεσματικού εδαφικού ελέγχου που ασκείται στην επικράτεια εδώ και
πολλά χρόνια,όπου με επιτυχίες και αποτυχίες η αυτονομία των Μαπούτσε
ξαναχτίστηκε, δημιουργώντας μια ζωή έξω από το σύστημα κυριαρχίας τους,
έξω από τις αλυσίδες τους, έξω από τα πρότυπα τους.
Νταϊάνα Λέντον: Οι Μαπούτσε έχουν αφεθεί στη μέση της εθνικιστικής διαμάχης Αργεντινής – Χιλής
Αργεντινή και η Χιλή πρέπει να αναγνωρίσουν το ιστορικό χρέος που εξακολουθούν να έχουν προς τον λαό των Μαπούτσε,λέει
στην «Εποχή» η Νταϊάνα Λέντον, καθηγήτρια Ανθρωπολογίας στο
Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και μέλος του Δικτύου Ερευνητών στη
Γενοκτονία και την Πολιτική των Αυτόχθονων. Παράλληλα, αναφέρεται στις
επιθέσεις που δέχονται το τελευταίο διάστημα οι αυτόχθονες πληθυσμοί,
στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και στο πώς ο εθνικιστικός λόγος
αναπαράγει τις εκφράσεις φυλετικού μίσους στην περιοχή.
Πώς είναι σήμερα η κατάσταση στην Παταγονία, μετά τις δεκαετίες διακρίσεων και αποκλεισμών που βίωσαν οι αυτόχθονες πληθυσμοί;
Αν υπάρχει ο επίγειος παράδεισος, αυτός είναι στην Παταγονία. Ένα τοπίο
άγριας ομορφιάς, προστατευμένο από τις τεράστιες αποστάσεις, αλλά και
από τον ντόπιο πληθυσμό του, που είναι αφοσιωμένος σε μεγάλο βαθμό στην
οικολογία και στην προστασία της φύσης. Η περιοχή διασχίζεται από Βορρά
προς Νότο από τα σύνορα μεταξύ της Χιλής και της Αργεντινής, κατά μήκος
της οροσειράς των Άνδεων και είναι γεμάτη από πολύ σημαντικές πηγές
πόσιμου νερού. Αυτά τα σύνορα χώρισαν επίσης τους αυτόχθονες πληθυσμούς
της περιοχής στη μέση και οι πιο γνωστοί από αυτούς είναι οι Μαπούτσε και οι Τεχουέλτσε. Όλοι αυτοί οι λαοί υπέστησαν μια φρικτή γενοκτονία σε
όλη τη διάρκεια του 19ο αιώνα και μέχρι τα μέσα του 20ου
αιώνα. Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες, και ειδικά μετά το τέλος της
τελευταίας στρατιωτικής δικτατορίας το 1983 στην Αργεντινή, οι νέες
γενιές των Μαπούτσε και των Τεχουέλτσε σταδιακά αποκτούν δικαιώματα και
ανακτούν τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα έθιμα, τα κυβερνητικά τους
συστήματα, ακόμη και τα παραδοσιακά τους συστήματα δικαιοσύνης.
Φέτος γιορτάζουμε τα 150 χρόνια (1871-2021) από την Παρισινή Κομμούνα,είπα να προλάβω τον χρόνο και να της κάνω ένα αξιοπρεπές επετειακό
αφιέρωμα γιατί εκτός των άλλων την αισθάνομαι σαν συγγενή μου, σαν την
προγιαγιά μου… εσείς; …
Επετειακό Αφιέρωμα
Με αφορμή τα 150 χρόνια (1871-2021) από την Παρισινή Κομμούνα, δείτε ένα επετειακό αφιέρωμα:
«Η φράση «le régime communard» είναι
συχνότατη στις εχθρικές καταγραφές μεταξύ 1871 και 1875, όταν η Κομμούνα
περιγράφεται από τους αντιπάλους της ως το «καθεστώς» της βαρβαρότητας
των κομμουνάρων. Στην πραγματικότητα, η χροιά ήταν τόσο περιφρονητική
όσο και στα ελληνικά στις λέξεις «το κομούνι, τα κουμούνια» κλπ. Ήδη,
όμως, εντός της ίδιας δεκαετίας, η λέξη communard άρχισε σιγά-σιγά να
αποφορτίζεται από τον υποτιμητικό και μειωτικό χαρακτήρα της μέσα σε
συγκεκριμένα συμφραζόμενα λόγου…»
β) Bruno Braquehais: Ο άνθρωπος που φωτογράφισε την Παρισινή Κομμούνα
Ο Bruno Braquehais ήταν ένας από τους ελάχιστους φωτογράφους που
κατέγραψε την Κομμούνα του Παρισιού το 1871. Οι εικόνες του είναι
χαραγμένες στη συλλογική μας μνήμη, ωστόσο ο Braquehais δεν είναι
γνωστός στο ευρύ κοινό. Ο κωφάλαλος φωτογράφος από την Dieppe
απαθανάτισε το επαναστατικό γεγονός και 28 από αυτές τις φωτογραφίες,
που ανήκουν στις συλλογές του Μουσείου Seine-Saint-Denis, παρουσιάστηκαν
στη βιβλιοθήκη πολυμέσων της Dieppe τον Απρίλιο του 2018.
γ) Η παρισινή κομμούνα (1871) και η Ελλάδα (διατριβή)
Περίληψη
Η παρούσα διατριβή στοχεύει στη μελέτη της πρόσληψης της Παρισινής
Κομμούνας στην Ελλάδα. Αποτελείται από τρεις επιμέρους θεματικές, ήτοι:
α) την πρόσληψη του γαλλοπρωσικού πολέμου στην Ελλάδα και τη συγκρότηση
ελληνικών εθελοντικών σωμάτων στο πλευρό της Γαλλίας σε συνδυασμό με το
τελευταίο ταξίδι του μελλοντικού κομμουνάρου Gustave Flourens στο
ελληνικό βασίλειο, β) την πρόσληψη των γαλλικών εξελίξεων στην Αθήνα από
τον Ιανουάριο έως τον Σεπτέμβριο του 1871, γ) τη συμμετοχή Ελλήνων στην
Κομμούνα του Παρισιού. […] Όλη η διατριβή εδώ:
δ) Όταν η Παρισινή Κομμούνα εμβολίαζε μαζικά τον εξεγερμένο πληθυσμό της
Με τον εορτασμό των 150 χρόνων της Κομμούνας του Παρισιού να συμπίπτει
χρονικά με τις σοβαρές αναταράξεις που προκαλούν στο εσωτερικό της
αριστεράς τα εμβόλια και τα λοιπά μέτρα κατά της πανδημίας, τίποτα πιο
λογικό από το να αναρωτηθούμε ποια άραγε ήταν η πολιτική που ακολούθησε
αυτή που κατά τον Μαρξ ήταν «η πρώτη επανάσταση του προλεταριάτου», στο
-καυτό σήμερα- ζήτημα του εμβολιασμού του λαού κατά των επιδημιών.
(σημ. Αυτό το κείμενο αποτελεί το «Μέρος Τέταρτο» του συνολικότερου κειμένου Περί πανδημίας. Όλα τα μέρη σε μορφή pdf εδώ: )
Μια μικρή ιστοριογραφική αφήγηση της στρατηγικής των εξισωτικών κινημάτων
1. Το παλιό και το νέο
Όλες οι παλιές αντισυστημικές στρατηγικές και τακτικές ανατροπής
του εδραιωμένου συστήματος, ρεφορμιστικές (μεταρρυθμιστικές) ή
επαναστατικές – βολονταριστικές έχουν δοκιμαστεί και σήμερα έχουν
ξεπεραστεί. Εν τω μεταξύ οι νέες ανατρεπτικές στρατηγικές περιμένουν
αυτούς/ες που θα τις δημιουργήσουν και θα τις πραγματώσουν.
Όμως υπάρχει η εξής αντινομία σε σχέση με το παλιό και το νέο, [α]
το νέο για να συγκριθεί ως τέτοιο, ή να συγκρουστεί με το παλιό
χρειάζεται να πάει στις πηγές να αντλήσει περιεχόμενο αν δεν θέλει να
είναι κοινότυπα κενό. Σε έναν ρευστό – μεταβατικό κοινωνικό χρόνο το
παλιό υπάρχει και δεν υπάρχει, το νέο δεν υφίσταται χωρίς να συγκριθεί
και να συγκρουστεί με το παλιό, για να γίνω κατανοητός θα χρησιμοποιήσω
ένα παράδειγμά από την ζώσα πραγματικότητα : Παλιότερα σε μια συνέλευση
αναρχικής ομάδας που συμμετείχα, μια νεαρή συντρόφισσα μου λέει:
«αμάν ρε σύντροφε ας μιλήσουμε για κάτι νεότερο» την κοίταξα με έκπληξη
γιατί ενώ μιλούσα για νέα ζητήματα μάλλον αυτή δεν κατάλαβε και της
απάντησα με συντροφική αγάπη, χαριτολογώντας : «συντρόφισσα μετά το Big
Bang, Μπιγκ Μπανγκ (Μεγάλη Έκρηξη) ουδέν νεότερο γιατί άρχισε να μετράει
ο χρόνος και όλοι, όλα είναι πεπερασμένα».
Η περατότητα του παλιού αρχίζει να υφίσταται από την στιγμή που το
νέο δεν ετεροκαθορίζεται από το αυτό, από την στιγμή που το νέο
αυτονομείται και μεταμορφώνει τα παλιά υλικά σε κάτι νέο. Τις στιγμές
αυτής της μεταμόρφωσης (και μετάπλασης) το παλιό ανθίσταται με όλες του
τις δυνάμεις. Αν το νέο δεν έχει την δύναμη να αντέξει προβάλλοντας ως
ασπίδα – άμυνα επίθεσης τα χαρακτηριστικά του, τσαλαβουτώντας
αναγκαστικά μέσα στο παλιό θα αλλοιωθεί και στο τέλος θα είναι τύποις
νέο.
Ανακοίνωση του πανελλαδικού συντονισμού σχετικά με την αναβολή της επίσκεψης των Ζαπατίστας στη γεωγραφία μας
Με δεδομένη την πολιτική σκλήρυνσης των μέτρων σε σχέση με τα σύνορα
ευρύτερα και την Ευρώπη-φρούριο, που έγινε ακόμη πιο αδιαπέραστο με
πρόσχημα την πανδημία του Covid-19, το ελληνικό κράτος επιλέγει τον
καθολικό αποκλεισμό της εισόδου στη χώρα σε πολίτες κρατών με τα οποία
δεν έχει ισχυρές οικονομικές συμμαχίες ή/και συναλλαγές, πλην της
δυνατότητας λήψης αδειών μετακίνησης για εξαιρετικούς λόγους. Αυτοί οι
«εξαιρετικοί λόγοι», όπως είναι αναμενόμενο μέσα σε ένα καπιταλιστικό
και νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, αφορούν κυρίως την ελεύθερη διακίνηση του
χρήματος, των εμπορευμάτων, του τουρισμού, καθώς και της παραοικονομίας
και της φθηνής εργατικής δύναμης.
Η ένατη επέτειος της επανάστασης της Rojava: Η αυτόνομη διοίκηση της ΒΑ Συρίας απαιτεί αναγνώριση από τον ΟΗΕ
Η Αυτόνομη Διοίκηση της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας απαιτεί επίσημη
αναγνώριση της αυτόνομης περιοχής από τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) και
αποδεικνύει την προθυμία της να συνεργαστεί με όλες τις πλευρές για τη
δημοκρατία και τη δικαιοσύνη στη Συρία.
Η δήλωση που εκδόθηκε από την Αυτόνομη Διοίκηση την Κυριακή έχει εξής:
“Η Συρία έχει υποστεί μεγάλο πόνο λόγω του κεντρικού συστήματος
διακυβέρνησης στην περίοδο Baath. Τα τελευταία δέκα χρόνια, ο λαός
εκτοπίστηκε και η χώρα έχει μετατραπεί σε κέντρο κρίσης και χάους από το
καθεστώς. Ο λαός της Συρίας ζει σε πολύ δύσκολες συνθήκες εδώ και δέκα
χρόνια. Ο τρόμος και η κατοχή έχουν αυξηθεί, η Συρία έχει γίνει το
κέντρο του τρίτου παγκόσμιου πολέμου. Η επιθυμία του λαού για δημοκρατία
και αλλαγή παραμένει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Δεν υπάρχει λύση και
σταθερότητα. Η Συρία είναι μια περιοχή στην οποία οι περιφερειακές και
διεθνείς δυνάμεις προσπαθούν να επιβάλουν τα συμφέροντά τους.
1871 – 2021. Στις 28 του Μάη συμπληρώνονται 150 χρόνια από την
τελευταία μέρα ύπαρξης της παρισινής κομμούνας, από την πρώτη
προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.
Την ίδια ώρα που τα φώτα της δημοσιότητας έχει τραβήξει το εθνικό
αφήγημα και οι κιτς εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του
1821, εμείς θεωρούμε πως η επανάσταση για την οποία θέλουμε να μιλήσουμε
είναι αυτή της τάξης μας.
Είναι η προσπάθεια για την ίδρυση ενός νέου
κόσμου, χωρίς εξουσιαστές και αφεντικά, χωρίς προνομιούχους και
αδικημένους, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Στην εκδήλωση θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Η παρισινη Κομμούνα 1871
Ένα έργο του Mehdi Lalaoui» και θα ακολουθήσει συζήτηση – παρουσίαση
πολιτικών απόψεων.
Οι Ζαπατίστας έχουν αποφασίσει να διασχίσουν τις 5 ηπείρους με στόχο όπως λένε :
( Απόσπασμα από το έκτο μέρος )
{…} Έκτο: – Αποφασίσαμε, λοιπόν, ότι:
Ήρθε η στιγμή να χορέψουν ξανά οι καρδιές, αλλά η μουσική και τα βήματα τους να μην είναι λύπης και παραίτησης.
Διάφορες ζαπατιστικές αντιπροσωπείες από άντρες, γυναίκες και άλλουες
που έχουν το χρώμα της γης μας, θα διασχίσουμε τον κόσμο, θα βαδίσουμε
και θα ταξιδέψουμε μέχρι τα πιο απομακρυσμένα χώματα, ως τις πιο
μακρινές θάλασσες και ουρανούς, αναζητώντας όχι το διαχωρισμό, την
ανωτερότητα, τη λοιδορία, ούτε βέβαια τη συγχώρεση και τον οίκτο, αλλά
αυτό που μας κάνει ίσους.