Του Γιώργου Μεριζιώτη
(σημ. Αυτό το κείμενο αποτελεί το «Μέρος Τέταρτο» του συνολικότερου κειμένου Περί πανδημίας. Όλα τα μέρη σε μορφή pdf εδώ: )
Μια μικρή ιστοριογραφική αφήγηση της στρατηγικής των εξισωτικών κινημάτων
1. Το παλιό και το νέο
Όλες οι παλιές αντισυστημικές στρατηγικές και τακτικές ανατροπής του εδραιωμένου συστήματος, ρεφορμιστικές (μεταρρυθμιστικές) ή επαναστατικές – βολονταριστικές έχουν δοκιμαστεί και σήμερα έχουν ξεπεραστεί. Εν τω μεταξύ οι νέες ανατρεπτικές στρατηγικές περιμένουν αυτούς/ες που θα τις δημιουργήσουν και θα τις πραγματώσουν.
Όμως υπάρχει η εξής αντινομία σε σχέση με το παλιό και το νέο, [α] το νέο για να συγκριθεί ως τέτοιο, ή να συγκρουστεί με το παλιό χρειάζεται να πάει στις πηγές να αντλήσει περιεχόμενο αν δεν θέλει να είναι κοινότυπα κενό. Σε έναν ρευστό – μεταβατικό κοινωνικό χρόνο το παλιό υπάρχει και δεν υπάρχει, το νέο δεν υφίσταται χωρίς να συγκριθεί και να συγκρουστεί με το παλιό, για να γίνω κατανοητός θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμά από την ζώσα πραγματικότητα : Παλιότερα σε μια συνέλευση αναρχικής ομάδας που συμμετείχα, μια νεαρή συντρόφισσα μου λέει: «αμάν ρε σύντροφε ας μιλήσουμε για κάτι νεότερο» την κοίταξα με έκπληξη γιατί ενώ μιλούσα για νέα ζητήματα μάλλον αυτή δεν κατάλαβε και της απάντησα με συντροφική αγάπη, χαριτολογώντας : «συντρόφισσα μετά το Big Bang, Μπιγκ Μπανγκ (Μεγάλη Έκρηξη) ουδέν νεότερο γιατί άρχισε να μετράει ο χρόνος και όλοι, όλα είναι πεπερασμένα».
Η περατότητα του παλιού αρχίζει να υφίσταται από την στιγμή που το νέο δεν ετεροκαθορίζεται από το αυτό, από την στιγμή που το νέο αυτονομείται και μεταμορφώνει τα παλιά υλικά σε κάτι νέο. Τις στιγμές αυτής της μεταμόρφωσης (και μετάπλασης) το παλιό ανθίσταται με όλες του τις δυνάμεις. Αν το νέο δεν έχει την δύναμη να αντέξει προβάλλοντας ως ασπίδα – άμυνα επίθεσης τα χαρακτηριστικά του, τσαλαβουτώντας αναγκαστικά μέσα στο παλιό θα αλλοιωθεί και στο τέλος θα είναι τύποις νέο.
