Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

ΆΦΡΙΝ. Η Αντίσταση της Εποχής & ο Εντεινόμενος Πόλεμος των Εξουσιών


Απo: Επαναστατικός Σύνδεσμος Διεθνιστικής Αλληλεγγύης


  "... Η νίκη επί του φασισμού είναι υπόθεσή μας, είναι υπόθεσή του καθενός, είναι στο τέλος υπόθεση όλης της ανθρωπότητας...Είναι απολύτως άδικο για οποιονδήποτε στηρίζει μια τέτοια θέση να μην σκεφτεί να προσφέρει σε αυτόν τον αγώνα... Είναι ήττα για κάθε ριζοσπάστη να μη διδαχθεί από πρώτο χέρι την ζώσα επαναστατική εμπειρία, να μην χαράξει διδάγματα, να μην μεταφέρει τον επαναστατικό πλούτο πίσω στα εδάφη της καπιταλιστικής κυριαρχίας..." - Haukur Hilmarsson 


ΑΦΡΙΝ: Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
& Ο ΕΝΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ

Α. Μια σύντομη περιγραφή...


Η αντίσταση του Αφρίν είναι ''η αντίσταση της εποχής''. Οι διαφορετικοί λαοί της ομοσπονδιακής Συρίας αντιμετώπισαν ένα στρατό μεγαλύτερο αριθμητικά και εξοπλισμένο με σύγχρονα πολεμικά όπλα. Η υπεράσπιση του καντονιού ταυτίστηκε εξαρχής με την αντίσταση της πόλης Kobane το 2015, απέναντι στο I.S.(DAESH), καταδεικνύοντας τόσο τον κίνδυνο της σκλαβιάς και της επερχόμενης λεηλασίας από τον τουρκικό φασισμό, όσο και το ακέραιο ηθικό και βούληση για αντίσταση απέναντι σε αυτόν.



Ο τουρκικός στρατός, εργαλείο του τουρκικού κρατικού μηχανισμού και ειδικότερα του μονάρχη-φασίστα Ερντογάν, έχει εξοπλιστεί με τις πιο σύγχρονες πολεμικές μηχανές από τα ευρωπαϊκά κράτη (γερμανικά τάνκ μεγάλου βεληνεκούς, ιταλικά ελικόπτερα τύπου Cobra, βομβαρδιστικά-Drones). Σε αυτούς τους 2 μήνες, οπότε ο στρατός της αντίστασης αντιμετώπισε τις τουρκικές αποικιοκρατικές δυνάμεις και τις ισλαμιστικές συμμορίες του FSA. 

Οι χερσαίες δυνάμεις των εισβολέων στο Αφρίν έδειξαν τα όρια και τις αδυναμίες τους. Το τουρκικό κράτος και οι μισθοφόροι του στο συριακό έδαφος έδειξαν αδυναμία στην πρόσωπο με πρόσωπο αναμέτρηση με τις συριακές δημοκρατικές δυνάμεις(SDF). Μπροστά στις μεγάλες απώλειες, το τουρκικό κράτος αναγκάστηκε να επιστρατεύσει στο σύνολο του τα σύγχρονα οπλικά συστήματα που κατέχει. Επιδόθηκε σε τυφλούς εναέριους βομβαρδισμούς για να καταλάβει το καντόνι του Αφρίν.

Περισσότεροι από 200.000 κάτοικοι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους. Οι μισθοφόροι του τουρκικού κράτους, σε αυτούς τους μήνες της αντίστασης, η οποία ακόμα συνεχίζεται, αναπτύχθηκαν στρατιωτικά με τις εγγυήσεις των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών, καθώς αντιμετώπιζαν ισχυρά πλήγματα και απώλειες στην πρώτη φάση της εισβολής, κατά την επιχείρηση κατάληψης των πρώτων χωριών στα σύνορα Αφρίν-Τουρκίας.

Η πόλη του Αφρίν έγινε το τελευταίο καταφύγιο όσων εξεδιώχθησαν από τα κατεστραμμένα χωριά τους, και η τελευταία γραμμή άμυνας. Παρά την παρουσία κατοίκων, ο τουρκικός στρατός αναβάθμισε την επίθεση του εφαρμόζοντας τακτική εκκαθαριστικής επιχείρησης. Η πόλη έγινε στόχος αναρίθμητων αεροπορικών βομβαρδισμών, πυραύλων και οβίδων μεγάλου βεληνεκούς. Με τους νεκρούς αμάχους να είναι ήδη πολλές δεκάδες και τις επιθέσεις να αποκτούν ολοένα και περισσότερο τυφλό χαρακτήρα, οι YPG/YPJ/SDF προχώρησαν σε τακτική υποχώρηση και μετέτρεψαν την αντίσταση σε ανταρτοπόλεμο εναντίον των κατοχικών δυνάμεων.
Παρά την δυσαναλογία ισχύος(σε τεχνικό/τεχνολογικό), οι δυνάμεις των YPG/YPJ/SDF έδωσαν σκληρές μάχες.

Ένας πολυάριθμος κρατικός-στρατιωτικός μηχανισμός-η 2η στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ- εκτέθηκε διεθνώς για την αδυναμία του και προχώρησε σε γενική στρατιωτική επιστράτευση για να πετύχει τους στόχους του. Οι ηρωική αντίσταση που δόθηκε για την επιβίωση και την προστασία της ελεύθερης ζωής, είναι αγώνας που καλείται να δώσει η συριακή ομοσπονδία, ένας κοινωνικός μετασχηματισμός στα πλαίσια του κοινοτικού συνομοσπονδισμού, μπροστά στην απειλή των μεγάλων κρατικών παικτών, των συμμάχων τους και των φασιστικών συμμοριών που έθρεψαν και στηρίζουν. Ο αγώνας του Άφριν σηματοδοτεί μια νέα εποχή όπου πλέον οι επαναστατικές δυνάμεις των YPG/YPJ/SDF θα πρέπει να υπερασπιστούν τα εδάφη τους από ιμπεριαλιστές, τυραννικά καθεστώτα και αποικιοκράτες.

Οι Μάρτυρες του Αφρίν είναι οι θεματοφύλακες της ελευθερίας. Πολέμησαν όχι μόνο φασιστικές παραστρατιωτικές ομάδες, αλλά και τους χειρότερους φασίστες: Τα κράτη, τα οποία επέβαλλαν κατοχή, που διέπραξαν εγκλήματα κατά αμάχων, που έδωσαν τη συγκατάθεσή τους στο να μετατραπεί το Αφρίν σε κρανίου τόπος. Οι μαχητές με διαφορετική εθνική καταγωγή, θρησκευτική πίστη και διαφορετική ιδεολογική αφετηρία έδειξαν πως ο αντιφασιστικός-απελευθερωτικός αγώνας είναι ο κοινός αγώνας μπροστά στους τυράννους και τους μισθοφόρους τους.

Β. Το χρονικό μιας αναμενόμενης επίθεσης…

Β1. Σημάδια ενός αναμενόμενου πολέμου

Η αποικιοκρατική επέμβαση στο καντόνι του Αφρίν έχει τις ρίζες της στην προσπάθεια του τουρκικού εθνικισμού να ηγεμονεύσει στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Ο τρόπος που ο τουρκικός στρατός και οι υπηρεσίες ασφαλείας χειρίζονται την παρουσία τους στο Αφρίν, αποδεικνύει το αποικιοκρατικό σχέδιο του τουρκικού κράτους απέναντι στον κουρδικό λαό συνολικά, καθώς και ενάντια στην πρόοδο της επανάστασης, ως συνδυασμό απελευθέρωσης εδαφών από το I.S. και εξέλιξης του κοινωνικού εδάφους μέσω της κοινωνικής αυτοοργάνωσης.

Σε αντίθεση με τις εξαγγελίες του Ερντογάν ότι η επιχείρηση ”κλάδος ελιάς” πραγματοποιείται για να παραδοθεί η γη του Αφρίν στους “νόμιμους” κατόχους του, ο τουρκικός στρατός παραμένει στην περιοχή και αναβαθμίζει πολιτικοστρατιωτικά το ρόλο του FSA ως εκφραστή των συμφερόντων του Τούρκικού κράτους στο Συριακό έδαφος. Έχει υψώσει τούρκικες σημαίες σε δημόσια κτήρια (νοσοκομεία, σχολεία κ.α.) και επιχειρεί δημογραφική αλλαγή του πληθυσμού με μεταφορά σύριων προσφύγων, αραβικής καταγωγής, από άλλες περιοχές που ελέγχει εντός ή εκτός Συρίας. Την ίδια στιγμή μέσω της μιντιακής προπαγάνδας προσπαθεί να παρουσιάσει την εισβολή ως ευεργετική, εκβιάζοντας τον εναπομείναντα πληθυσμό να πάρει θέση ενάντια στο YPG/YPJ/SDF, μπροστά στις κάμερες των τουρκικών Μ.Μ.Ε..

Στην τούρκική τηλεόραση συχνά προβάλλονται αποσπάσματα από “κοινωνικές’’ δράσεις που επιχειρεί το φασιστικό καθεστώς Ερντογάν ή συνεντεύξεις πολιτών, όπου κατατρεγμένοι μιλούν για την ευεργεσία της εισβολής, υπό την απειλή ένοπλων στρατιωτών. Η εισβολή και παραμονή τουρκικών υπηρεσιών, στρατού κ αστυνομίας, στην περίπτωση του Άφρίν, είναι η ήδη υπάρχουσα εθνική στρατηγική του τουρκικού φασισμού να δημιουργήσει σταθερότητα στο εσωτερικό του και να αλώσει ζωτικό χώρο στην περιφέρεια του. Μια στρατηγική που βασίζεται στην κατοχή σε βάρος διαφορετικών λαών εντός και εκτός τουρκικού εδάφους.

Η προσπάθειά του αυτή βρίσκει απέναντι το κουρδικό κίνημα, το οποίο αποζητά την αυτονομία των περιοχών του Κουρδιστάν. Η προσπάθεια συνομοσπονδισμού και κοινοτισμού της Β. Συρίας που συντελείται, αποτελεί αντίρροπη δύναμη στον τουρκικό φασισμό και στους διαφορετικούς σχεδιασμούς των μεγάλων καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον έλεγχό τους ευρύτερα στην Μ. Ανατολή.

Δεν αποτελεί απλά έναν υπαρκτό και υπολογίσιμο φραγμό στην επέλαση της κρατικής μηχανής και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά και μια υπαρκτή λύση κοινωνικού και οικονομικού μετασχηματισμού για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής, ακόμα και σε ευρωπαϊκό έδαφος. Για τους παραπάνω λόγους, ο πόλεμος ενάντια στο απελευθερωτικό κίνημα αυτονομίας και κοινοτισμού δεν έπαψε να υπάρχει. Αντιθέτως, εντάθηκε από τη στιγμή που οργανωμένες δυνάμεις έθεσαν προς εφαρμογή αυτήν την επαναστατική κατεύθυνση.

Κατά τη διάρκεια των οξυμένων πολεμικών συρράξεων στο συριακό έδαφος, οι δηλώσεις και ο ρόλος του τουρκικού κράτους ήταν σαφείς για το κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα. Ο φασίστας Ερντογάν δήλωνε πως πολύ σύντομα “πάμε για προσκύνημα’’ στην πόλη Kobane, η οποία βρισκόταν περικυκλωμένη και υπό πολιορκία από τις συμμορίες του I.S. το 2015. Υπό την ηγεσία του, όταν το I.S. είχε τον έλεγχο των συνόρων με την Τουρκία, βαριά όπλα και εξοπλισμός περνούσαν από το τουρκικό έδαφος υπό την συνοδεία των τζιχαντιστών του I.S. στη Συρία. Όταν το I.S. έχασε τον έλεγχο των συνόρων και ταυτόχρονα οι δυνάμεις των YPG/YPJ απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο κομμάτι της βόρειας Συρίας, ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στο συριακό έδαφος, φτάνοντας μέχρι την πόλη Al Baab, σύνορο με το καθεστώς Άσσαντ.

Η κίνηση αυτή, υπό το προκάλυμμα ανθρωπιστικής βοήθειας στη Συρία, στην πραγματικότητα στόχευε την επανάσταση της Ροζάβα, η οποία είχε απελευθερώσει μεγάλα τμήματα εδαφών από τους τζιχαντιστές και βρισκόταν μια ανάσα πριν την ένωση του Αφρίν με την υπόλοιπη Ροζάβα.

Β2. Το I.S. “πέφτει’’! Το τουρκικό κράτος αναλαμβάνει!

Καθώς η απελευθέρωση της πόλης Ράκκα από το I.S. ολοκληρώνεται, ο κίνδυνος του τουρκικού αποικιοκρατισμού αποκαλύπτεται χωρίς προσχήματα, ενάντια στο κοινοτικό συνομοσπονδιακό σύστημα. Τη στιγμή που οι τζιχαντιστές βρίσκονται αποδυναμωμένοι και με το μεγαλύτερο τμήμα εδαφών τους σε Συρία και Ιράκ να έχει απελευθερωθεί από το YPG/YPJ/SDF ή να έχει ανακαταληφθεί από τον ιρακινό στρατό, το τουρκικό κράτος ξεκινά εθνικιστική και “αντιτρομοκρατική’’ προπαγάνδα, τόσο στο εσωτερικό του όσο και διεθνώς. Το καθεστώς Ερντογάν αναφέρεται σε “τρομοκρατικό στρατό’’ που αναπτύσσεται στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία. Αυτές οι δηλώσεις προμηνύουν μια επικείμενη επίθεση, η οποία αποζητά συνενόχους και εγγυητές στη δύση και το ΝΑΤΟ.

Το τουρκικό κράτος επιδίδεται δια του κόμματος AKP και του ηγέτη του Ερντογάν σε πόλεμο εναντίον των καταπιεσμένων και της εργατικής τάξης στο εσωτερικό του. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι κοινή υπόθεση όσων ποδοπατά η εξουσία. Αυτό το γνωρίζει το καθεστώς Ερντογάν και ο βασικός του σύμμαχος, το φασιστικό MHP και ρίχνουν λάδι στη φωτιά του εθνικισμού. Η ρητορεία περί τρομοκρατικού στρατού που αναπτύσσεται στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία κατακλύζει όλα τα τουρκικά κανάλια αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ράκκα, χωρίς να αποφεύγει να στοχοποιεί την αλληλεγγύη, κάνοντας λόγο για διεθνείς τρομοκράτες και αναρχικούς που μάχονται στις τάξεις του YPG/YPJ.

Ο τουρκικός εθνικισμός αλληλοσυμπληρώνεται με το κράτος έκτακτης ανάγκης, το οποίο αναπαράγει την ύπαρξη του μέσω της συνεχούς εφεύρεσης εσωτερικών και εξωτερικών απειλών. Ο φόβος και η υπαρξιακή ανασφάλεια είναι τα εργαλεία του ψυχολογικού πολέμου, με τα οποία ο τουρκικός κρατικός μηχανισμός αναπαράγει την κυριαρχία του. Στα τουρκικά μίντια κυριαρχούν οι επιχειρήσεις της αστυνομίας εναντίον αγωνιστών και μελών κομμάτων που αντιτίθονται στο AKP. Η επέμβαση στο συριακό έδαφος, ιδιαίτερα σε κουρδικές περιοχές, είναι η συνέχεια της στρατηγικής εθνικής εκκαθάρισης των Κούρδων και ισοπέδωσης των κινήσεων κοινωνικής αυτονομίας, οι οποίες επιχειρήθηκαν στα κουρδικά εδάφη στην Τουρκία (Bakur Kurdistan) το 2016.

Όλο αυτό το σύνολο κινήσεων δείχνει πως το φασιστικό καθεστώς στην Τουρκία την ίδια στιγμή που επιχειρεί να επιβάλλει καθεστώς ολοκληρωτισμού εσωτερικά, παράλληλα κινείται σε Συρία και Ιράκ, όπου επεμβαίνει διαμέσου του FSA ή πραγματοποιώντας το ίδιο στρατιωτικές επιχειρήσεις. Το τουρκικό κράτος προσπαθεί να αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη ισχύος και αποζητά την πρωτοκαθεδρία στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής. Η επιχείρηση στο συριακό έδαφος, πέρα από το ότι αποσκοπεί στην διάλυση του κοινοτικού συνομοσπονδισμού και των απελευθερωμένων εδαφών του, αποτελεί ταυτόχρονα μια προσπάθεια επίδειξης ισχύος και ένα τέστ ως προς το “χώρο’’ που μπορεί να διεκδικήσει στη διεθνή ιμπεριαλιστική σκηνή και στη διαμόρφωση της παγκόσμιας στρατηγικής. 

Η Συρία αποτελεί μια γεωπολιτική σκακιέρα όπου δοκιμάζουν την παγκόσμια επιρροή τους οι υπερδυνάμεις. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί αποκτούν αναβαθμισμένη ένταση και ισχύ μέσα από τη σταθερή παρουσία ρωσικών, αμερικάνικών, ΝΑΤΟικών, τουρκικών, ιρανικών στρατευμάτων, οι οποίες με τα στρατεύματα, τους οργανισμούς και τα επιχειρηματικά τους προγράμματα δημιουργούν τις μικρές τους αποικίες στο συριακό έδαφος.

Γ. Η διεθνιστική αλληλεγγύη στο επίκεντρο της αντίστασης.

Γ1.Η συμμετοχή διεθνιστών μαχητών συντρόφων στην μεγαλειώδη αντίσταση.

Η έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη για την υπεράσπιση του καντονιού του Αφρίν ήταν άμεση. Από τις πρώτες ημέρες διεθνιστές μαχητές του YPG/YPJ έσπευσαν να υπερασπιστούν την αντίσταση. Παρά τις αντιδράσεις και τις προσπάθειες μπλοκαρίσματος της διεθνιστικής συμμετοχής από το καθεστώς Άσσαντ, σε συνεργασία με τους τοποτηρητές-προϊσταμένους του ρωσικού κράτους, η αποφασιστικότητα των διεθνιστών συντρόφων να μετέχουν στην υπεράσπισή του Αφρίν έδειξε ότι “όποιος θέλει... Μπορεί!”.

Μαχητές του IFB και του YPG International συντονίστηκαν με τους YPG/YPJ/SDF και έλαβαν θέσεις άμυνας στην πρώτη γραμμή. Κάθε χωριό και κάθε βουνό έγινε συμμέτοχος των δυνάμεων της ελευθερίας στην άρνηση εναντίον του τουρκικού φασισμού και των συμμοριών του FSA. Η κοινή ζωή με τους κατοίκους που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους, οι οποίοι αγκάλιασαν τους μαχητές σαν δικούς τους ανθρώπους, καθώς και η από κοινού συμμετοχή στην ένοπλη άμυνα μαζί τους, αποτέλεσαν και αποτελούν πρότυπο για το χτίσιμο μιας ζωής συντροφικότητας και αλληλοκατανόησης. Ο διεθνιστικός αγώνας ένωσε τους διεθνιστές μαχητές με τους κατοίκους του Αφρίν διαμέσου του κοινού βιώματος και συνεχίζει να χτίζει κοινά νοήματα.

Η ζωή, η ελευθερία, η ισότητα είναι οι κοινές συνισταμένες του αγώνα των αντιστεκόμενων ενάντια στο φασισμό, τη σκλαβιά και την τυραννία. Όσοι εργάζονται για το κοινοτικό συνομοσπονδιακό σύστημα και τον επαναστατικό διεθνισμό έθεσαν ως προτεραιότητα την υπεράσπιση του Αφρίν και την έμπρακτη εθελοντική συμμετοχή τους. Η φασιστική εισβολή είναι επίθεση στην αυτονομία της ομοσπονδιακής Συρίας και η υπεράσπιση του εδάφους είναι η απάντηση που πρέπει να δοθεί. Ένωσε εκείνους που μπορούν να αντιληφθούν και να πράξουν τα βαθύτερα νοήματα αυτής της επανάστασης: την υπεράσπιση του Άφριν ως το επίκεντρο του αγώνα απέναντι στον τούρκικό φασισμό, τη διεθνιστική συμμετοχή ως κομμάτι του αγώνα και όχι ως ουρά των γεγονότων και εξωτερικών διαδικασιών, την αναγνώριση και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων και εθελοντών.

Κατά την αυτοάμυνα μπροστά στη φασιστική κατοχή, ο οπορτουνισμός, η αυτοπεριχαράκωση και η εργαλειοποίηση συντρόφων οδηγούν στην αποδυνάμωση της αντίστασης, στην αυτοαπομόνωση και στην απαξίωση της διεθνιστικής αλληλεγγύης από τους ίδιους τους επαναστατημένους και την κοινωνική βάση που υπερασπίζονται. Ωστόσο, οι αγκυλώσεις και η σύγχυση του συγκεντρωτισμού/ηγεμονισμού και άλλοτε του φιλελευθερισμού ως ριζικά χαρακτηριστικά του αστικού πολιτισμού σε κάθε μορφή του, ξεπεράστηκαν από την πραγματικότητα και το αποτέλεσμα. Η αντίσταση προχώρησε από τις αποφασισμένες επαναστατικές δυνάμεις, οι οποίες απέδειξαν με το αίμα των επαναστατών εθελοντών τους ότι κάθε ιδεολογικό μετερίζι είναι κομμάτι της επανάστασης και οφείλει να το αποδείξει και να το διεκδικήσει.

Οι διεθνιστές μαχητές, ανάμεσά τους και αναρχικοί εθελοντές, τίμησαν με τη συμμετοχή και το αίμα τους την αντίσταση, πολεμώντας μέσα από το YPG/YPJ. Οι Kendal Breycz, Sahin Huseyni, Anna Campbell και Sevger Makhno απέδειξαν με το έμπρακτο παράδειγμά τους πως το αντιεξουσιαστικό/αναρχικό κίνημα, ένα επαναστατικό-απελευθερωτικό κίνημα εκατοντάδων χρόνων, στον 21ο αιώνα βρίσκεται εντός των πιο ριζοσπαστικών και επαναστατικών διεργασιών που συντελούνται για την υπόθεση της ελευθερίας, της ισότητας, της διεθνιστικής συστράτευσης.

Στη μεγάλη αυτή αντίσταση συμμετείχε και ο Ε.Σ.Δ.Α.. Με όλες τους τις δυνάμεις οι εθελοντές του Συνδέσμου, μαχόμενοι μέσα από τις τάξεις του IFB, ήταν από τους πρώτους διεθνιστές μαχητές που βρέθηκαν στην υπεράσπιση του Αφρίν.

Γ2. Η συμμετοχή του Ε.Σ.Δ.Α. στην αντίσταση του Αφρίν.

Η εισβολή στη γη του Αφρίν είναι κομμάτι ενός συνολικότερου πλάνου του τουρκικού κράτους, το οποίο στοχεύει σταδιακά ολόκληρη την oμοσπονδιακή Συρία. Τον φασισμό του I.S. διαδέχεται τώρα ο τουρκικός αποικειοκρατισμός. Αξιοσημείωτο είναι το ότι η επέμβαση του τουρκικού στρατού συμβαίνει λίγο πριν από την προγραμματισμένη τελική επιχείρηση των SDF για την ολοκληρωτική απελευθέρωση των τελευταίων εκτάσεων που κρατά το I.S.. Η κίνηση αυτή έρχεται όσο πιο σύντομα γίνεται, αφού το τουρκικό κράτος θεωρεί δεδομένη την πτώση του I.S. και αποτελεί ζωτικής σημασίας για την κυριαρχία του στην περιοχή να ανακόψει τη δυναμική της επανάστασης, που αυξάνεται με την απελευθέρωση εδαφών.

Σε αυτή τη χρονική στιγμή ο Ε.Σ.Δ.Α. ήταν έτοιμος να συμμετάσχει με τους εθελοντές του στην τελική επιχείρηση ενάντια στο I.S. στις περιοχές του Deir Ez Zor, στη νότια-ανατολική Συρία. Ωστόσο οι εξελίξεις άλλαξαν τις προτεραιότητες του IFB, το οποίο τελικά έστειλλε τις δυνάμεις του στη αντίσταση του Αφρίν.

Ξεκινώντας, υπήρχε η γνώση πως ο γυρισμός ήταν αβέβαιος από όλες τις απόψεις, καθώς ο δρόμος προς το Αφρίν ελέγχεται από Ρώσους και καθεστωτικούς στρατιώτες. Ο τουρκικός στρατός αποτελεί τη 2η δύναμη του ΝΑΤΟ και θα υλοποιούσε την επιχείρηση μέχρι το τέλος. Την ίδια στιγμή το καθεστώς Άσσαντ και το ρώσικό κράτος είδαν μια ευκαιρία να “πιέσουν’’ το YPG, ώστε να προσχωρήσει υπό τον έλεγχό τους. Αυτό έκανε πιθανό το σενάριο αποκλεισμού του Αφρίν από συριακές και ρωσικές δυνάμεις οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Σε κάθε περίπτωση, ο αποκλεισμός για μεγάλο χρονικό διάστημα στο Αφρίν ή ακόμα η απόπειρα εισβολής σε 2ο χρόνο από τον Ασσάντ, με κάλυψη από τη Ρωσία, αποτελούσαν πιθανά σενάρια. Ήταν μια επιχείρηση την οποία οι δυνάμεις των YPG/YPJ/SDF έπρεπε να φέρουν εις πέρας δίχως εξωτερική υποστήριξη ή παρέμβαση και υπό τις δυσκολότερες των συνθηκών.

Από την πλευρά του καθεστώτος Άσσαντ και των προϊσταμένων του, δηλαδή του Ρώσικού κράτους, υπήρχαν ισχυρές ενστάσεις στη μετακίνηση διεθνιστών μαχητών. Καθώς οι Ρώσοι επρόκειτο να ανοίξουν δρόμο στους φασίστες να εισβάλλουν, επιθυμούσαν την ελάχιστη δυνατή δημοσιότητα. Η διεθνιστική αλληλεγγύη έχει δώσει παγκόσμιες διαστάσεις στο ζήτημα της Ροζάβα τα τελευταία χρόνια, δημιουργώντας ρεύματα έμπρακτης αλληλεγγύης, ενώ την ίδια στιγμή φανερώνει τον ιμπεριαλιστικό και επεκτατικό χαρακτήρα των κρατών που εμπλέκονται στην περιοχή. Σε ένα πόλεμο που οι νεκροί είναι εκατοντάδες χιλιάδες, το αίμα των νεκρών διεθνιστών αποτελεί βαρύ κόστος για τη δύση, καθώς την αναγκάζει να δώσει εξηγήσεις για την συγκατάβαση των κρατών της ή τη συγκάλυψη εγκλημάτων φασιστών ή ισχυρών κρατών-παικτών στη Μ. Ανατολή.

Οι εθελοντές του Συνδέσμου, αφού πέρασαν τα σύνορα του Αφρίν βρέθηκαν εξαρχής στο μέτωπο, στις πρώτες γραμμές άμυνας. Το IFB ήταν ήδη προετοιμασμένο για το τι ρόλο θα επιτελέσει και σε ποιό μέτωπο του καντονιού θα βρεθεί. O Ε.Σ.Δ.Α. έχοντας ξεκάθαρο στη συλλογική συνείδηση του και παραμένοντας με υπευθυνότητα μπροστά στους συντρόφους του, δεν εγκλωβίστηκε σε πολιτικές αστοχίες που αποδυναμώνουν τον κοινό αγώνα απέναντι στην φασιστική εισβολή και υπονομεύουν την προτεραιότητα και αμεσότητα της αλληλεγγύης, δηλαδή την υπεράσπιση της αυτονομίας της Ροζάβα στο σύνολό της. Ως υπερασπιστές του κοινοτικού συνομοσπονδισμού στο συριακό έδαφος, αντιλαμβανόμενοι τη σοβαρότητα της κατάστασης και την αναγκαιότητα της αμεσότητας της συστράτευσης, ακολουθήσαμε τις οδηγίες του YPG/YPJ, παραμένοντας εντός του IFB. Tο μείζον ζήτημα ήταν η υπεράσπιση με στρατιωτικούς όρους της αυτονομίας της Ροζάβα, στο σύνολο της εδαφικής της έκτασης.

Κάθε επαναστατική οργάνωση δεν θα μπορούσε να έχει, ούτε από πραγματιστικής ούτε από ηθικής άποψης διαφορετικό στόχο πέρα από την άμεση αλληλέγγυα συστράτευση, την στήριξη της αντίστασης και την επιτυχή απώθηση των εισβολέων. Ειδικότερα, στο IFB αναλογούσαν πέρα από τα παραπάνω, η συνολική του συνοχή σε αυτήν την έκτακτη συνθήκη και η από κοινού συστράτευση με νέους και διεθνείς εθελοντές. Στον πόλεμο ενάντια στη φασιστική κατοχή προτεραιότητα έχει η νίκη και η στήριξη των συντρόφων που μαχόμαστε πλάι-πλάι και όχι τα ειδικά πολιτικά και στρατηγικά σχέδια, που οδηγούν στον αποπροσανατολισμό του σκοπού μας. Τα πολλά λόγια-οι λίγες πράξεις- και οι μεγαλο-ιδεατισμοί οδηγούν στην αυτοϋπονόμευση της διεθνιστικής αλληλεγγύης, τόσο ως προς τον εαυτό της, με την υπολειτουργία της, όσο και με τις εντυπώσεις που προκαλεί ως προς το τι ρόλο έχει, εκ του αποτελέσματος, στην αντίσταση.

Τα χωριά Dumilya και Badina, την στιγμή άφιξης του IFB στο Αφρίν, αποτελούσαν τα σύνορα με τους εισβολείς. Εκεί στάλθηκαν και οι μαχητές του IFB και του Ε.Σ.Δ.Α. κατ’ επέκταση. Αμέσως πήραν θέσεις άμυνας και ελέγχου εντός των χωριών, καθώς και στα πλησιέστερα βουνά περιμετρικά αυτών. Παράλληλα με τις γραμμές άμυνας λειτουργούσαν και κινητές μονάδες, οι οποίες είχαν στόχο την απώθηση ομάδων του FSA, τις οποίες ο τουρκικός στρατός χρησιμοποιούσε ως αναλώσιμες, εκεί που θεωρούσε πως υπήρχε υψηλό ρίσκο απωλειών για τον ίδιο. Το ισχυρό πλεονέκτημα των ντόπιων δυνάμεων, που γνώριζαν πως να κινηθούν στα βουνά και τα χωριά του Αφρίν λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάπτυξη των εισβολέων τις πρώτες εβδομάδες. Έως τότε οι ομάδες του FSA. είχαν προχωρήσει λιγότερο από 4 χιλιόμετρα και υπήρχαν καθημερινές ανταλλαγές πυροβολισμών με βαριά όπλα.

Οι πρώτες αποστολές του IFB. ήταν η περιφρούρηση του Dumilya, ο περιμετρικός έλεγχος και άμυνα γύρω από αυτό και η οχύρωση εντός του χωριού. Τμήματα εναλλάσσονταν στα κοντινά βουνά, όπου είχαν την εποπτεία, καθώς ταυτόχρονα αποτελούσαν και γραμμή άμυνας. Η κίνηση εκτός κατοικημένων περιοχών έπρεπε να γίνεται υπό τη συνεχή λήψη μέτρων προστασίας από τα τουρκικά Drones/Drones-βομβαρδιστικά, τα οποία είναι τα μάτια των τουρκικών αεροπλάνων, των σύγχρονων τανκ που πουλήθηκαν από τη Γερμανία και των βαρέων όπλων τους. Παρά τις φαινομενικές ανίκητες δυνατότητες της τεχνολογίας, η οργάνωση και η φαντασία κατάφεραν να νικήσουν τα συστήματα παρακολούθησης. Ωστόσο, οι επιθέσεις μέσα στο χωριό με βαριά όπλα και βομβαρδισμούς συνεχίστηκε.

Μετά τα μέσα του φλεβάρη οι συνεχείς βομβαρδισμοί διέλυσαν το χωριό Dumilya. Οι μαχητές του IFB. μαζί με τις δυνάμεις άμυνας μεταφέρθηκαν στο κοντινό χωριό Badina. Το χωριό έγινε στόχος αεροπορικών βομβαρδισμών και αποπειρών εισβολής. Παρά την παρουσία των σύγχρονων πολεμικών όπλων, οι γραμμές άμυνας απέκρουσαν πολυάριθμα τάγματα εφόδου του FSA, τα οποία μετά από αποτυχημένες επιχειρήσεις, κατάφεραν να μπουν στο χωριό με τις εγγυήσεις των τουρκικών εναέριων βομβαρδισμών. Η τακτική των τυφλών χτυπημάτων από μεριάς τουρκικού στρατού ήταν η μόνη λύση του καθεστώτος Ερντογάν να τελειώσει ένα πόλεμο, που έως τότε τον είχε εκθέσει διεθνώς, ως προς την ανικανότητα του τουρκικού στρατού σε χερσαίες επιχειρήσεις.
Μετά τον πρώτο μήνα η τακτική του τουρκικού κράτους πέρασε σε ανώτερο στάδιο επιθετικότητας.

Η επόμενη φάση της εισβολής είχε εκκαθαριστικό χαρακτήρα. Αποτέλεσε ένα πόλεμο δίχως αρχές, χωρίς να υπολογίζεται η παρουσία των αμάχων που κατοικούσαν στα χωριά. Οι δηλώσεις του καθεστώτος Ερντογάν, πως χτυπά μόνο τους “τρομοκράτες’’ του YPG/PYD/PKK έχουν διαψευστεί από την πραγματικότητα. Το σχέδιο εκκαθάρισης άφησε πίσω χωριά-ερείπια, περίπου 500 νεκρούς αμάχους και το μεγαλύτερο τμήμα της πόλης εγκαταλελειμμένο. Μέχρι το τέλος της πρώτης φάσης του πολέμου οι μαχητές του Ε.Σ.Δ.Α. και του IFB παρέμειναν στις θέσεις τους, παρά τις δυσκολίες και την δυσαναλογία στην ισχύ των όπλων, ακολουθώντας το YPG/YPJ μέχρι την τελική τακτική του υποχώρηση. Στη μεγαλειώδη αντίσταση του Αφρίν ο Ε.Σ.Δ.Α. παρέδωσε στην επαναστατική μνήμη και ιστορία 1 μάρτυρα σύντροφο, τον Ισλανδό αναρχικό διεθνιστή επαναστάτη Haukur Hilmarsson-Spark (Sahin Husseyni).

Γ3. Μαχητής Haukur Hilmarsson.

Ο Sahin Husseyni (Κουρδικό όνομα του Haukur Hilmarsson) έγινε αθάνατος υπερασπίζοντας την γη του Αφρίν απο την τουρκική αποικιοκρατική εισβολή και την επικείμενη φασιστική κατοχή. Ήταν αναρχικός και δραστηριοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια έντονα ως αλληλέγγυος με το κίνημα των καταλήψεων, την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες-μετανάστες στο ευρωπαϊκό έδαφος και τη διεθνιστική αλληλεγγύη στην επανάσταση της Ροζάβα.Η ανησυχία του για την ανάδυση του φασισμού στην Ευρώπη, καθώς και οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στο αυτονομημένο έδαφος της Ροζάβα οδήγησαν τον σύντροφο Sahin στο μονοπάτι της επαναστατικής διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Η αντιμετώπιση του φασισμού σήμαινε σύνδεση και δημιουργία συντροφικών σχέσεων με τα κινήματα και τις δομές της ανατολικής μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Το έδαφος της βόρειας Συρίας αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί μια ξεκάθαρη εικόνα για την θέση των κρατών και των φασιστικών δυνάμεων τους απέναντι στην εξέλιξη της επανάστασης. Η ένοπλη απελευθέρωση, η ριζοσπαστικοποίηση του κοινωνικού πεδίου και η κοινότητα του διεθνιστικού αγώνα είναι θεμελιώδη συστατικά της επαναστατικής απελευθερωτικής νίκης.

Η αντίληψη πως η αλληλεγγύη στη Ροζάβα δεν αποτελεί μόνο πολεμικού χαρακτήρα αναμέτρηση με τους φασίστες του I.S., αλλά την έμπρακτη άμυνα και ενίσχυση του νέου κόσμου της επανάστασης: των κομμούνων, της αυτοοργάνωσης, των ελευθεριών σε κοινωνικό/εθνοτικό επίπεδο ένωσαν τον σύντροφο με τον Ε.Σ.Δ.Α.. Καθώς η απελευθέρωση εδαφών και ο κοινωνικός μετασχηματισμός βρισκόταν και βρίσκονται σε εξέλιξη, η συμμετοχή αναρχικών μαχητών και εθελοντών με ριζοσπαστικές ιδέες ενίσχυσαν και ενισχύουν την παρουσία και τη δυναμική της απελευθερωτικής προοπτικής.

Ο σύντροφος Sahin αποφάσισε να ταξιδέψει και να υποστηρίξει τον αγώνα για αυτονομία όταν ξεκινούσε η επιχείρηση για την απελευθέρωση της πόλης Manbij το 2016. Για κακή του τύχη, οι ιρακινές υπηρεσίες ασφαλείας τον απέλασαν από το Ιράκ. 1 χρόνο αργότερα κατάφερε να βρεθεί στη Ροζάβα, σε μια περίοδο όπου η μάχη ενάντια στο I.S. βρισκόταν σε εξέλιξη στην πρωτεύουσά του Raqqah.

Εξαρχής εργάστηκε σε συλλογικό επίπεδο με τους υπόλοιπους εθελοντές. Ο σύντροφος, μέσα από το κοινοτικό σώμα εθελοντών του Ε.Σ.Δ.Α. εκπαιδεύτηκε ιδεολογικά και οργανωτικά. Καθώς ο Ε.Σ.Δ.Α. αναπτύσσει τη δράση του ως κοινότητα μαχητών, ο σύντροφος Sahin ήταν ένας αναρχικός που υπερασπίστηκε αυτό το συλλογικό κτήμα και το εφάρμοσε πλάι στους συντρόφους του, αναπτύσσοντας οργανωτικές, πρακτικές και θεωρητικές λειτουργίες του ταμπουριού. Η αστείρευτη αλληλεγγύη του και η ευαισθησία του στην επαναστατική ηθική έδιναν λύσεις στις δυσκολίες και τις προκλήσεις που εμφανίζονταν κατά περιόδους. 

Δεν ήταν απλά ένας εθελοντής ενάντια στην θηριωδία του φασιστικού I.S., αλλά ενας αναρχικός επαναστάτης, δημιουργικός και προτρεπτικός στην καθημερινότητά του, τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους συντρόφους του. Άλλωστε, η διαφορά των επαναστατών από τους μισθοφόρους και εκείνους που εμπλέκονται με εθνικούς στρατούς στο Συριακό έδαφος είναι πως αποζητούν μια νικηφόρα έκβαση και προοπτική για εκείνους που μάχονται την τυραννία καθεστώτων και παραστρατιωτικών φασιστών και έχουν ένα όραμα ελευθερίας και κοινοτισμού για την περιοχή.

Ο σύντροφος Sahin πίστεψε στον Ε.Σ.Δ.Α. και παρέμεινε εθελοντής του μέχρι το τέλος. Η κοινότητα, η θέληση για πραγματική έμπρακτη αλληλεγγύη κράτησαν τον Ε.Σ.Δ.Α. και τους εθελοντές του σταθερούς στο σκοπό τους. Η αποφασιστικότητα του συλλογικού σώματος, η πρόθεση του να σταθεί ως τέτοιο και όχι ως άθροισμα ατόμων, η εργατικότητα του και ο σεβασμός στην αυτονομία του καθενός κέρδισαν την εμπιστοσύνη του συντρόφου Sahin για το σκοπό του Ε.Σ.Δ.Α., που δεν είναι άλλος από την δέσμευση και την συνεισφορά στον απελευθερωτικό αγώνα. Η δέσμευση που έχουν οι εθελοντές του Ε.Σ.Δ.Α. για την επανάσταση, την ζύμωση μέσα σε αυτήν, τον ακολούθησε μέχρι το τέλος του, προσφέροντας ως διεθνιστής αγωνιστής τα μέγιστα στην επανάσταση. Tην ζωή του.

Ο σύντροφος Sahin εκπαιδεύτηκε στο S. Serkan tabur (όνομα κομμουνιστή μαχητή του MLKP, ο οποίος έπεσε το 2013 σε επιχείρηση ενάντια στο I.S.) και στη συνέχεια εντάχθηκε μέσω του Ε.Σ.Δ.Α. στο IFB. Μαζί με άλλους εθελοντές κατευθύνθηκε στην πόλη Ράκκα, όπου η επιχείρηση για την απελευθέρωσή της είχε μόλις ξεκινήσει. Ως διεθνιστής μαχητής πήρε μέρος στην πτώση του φασισμού στην καρδιά του. Συμμετείχε στην ένοπλη απελευθέρωση, δείχνοντας ως διεθνιστής πως νιώθει το χώμα που πατάει ως δικό του και τους μαχητές της ελευθερίας ως αδερφούς του. Έδειξε πως ο διεθνιστικός αγώνας είναι η κοινή υπόθεση όσων η εξουσία και οι στρατοί της καταδυναστεύουν, ανεξαρτήτως προέλευσης και εθνικής καταγωγής. 

Εκείνων που αναζητούν, εργάζονται και υπερασπίζονται έμπρακτα την επανάσταση από τα κράτη και τους φασίστες που την πολεμούν. Ο σύντροφος Sahin ήταν απο εκείνους τους αναρχικούς με όραμα και δημιουργικότητα στην καθημερινότητά τους. Ήταν πρότυπο μαχητή και ελεύθερου ανθρώπου ταυτόχρονα. Ήταν απο εκείνους που έκαναν πράξη το οτι κόσμος της επανάστασης οφείλει να δείξει εξ’ αρχής τη διαφορά του απο τον κόσμο της εξουσίας. Η μουσική και η συγγραφή ήταν οι δραστηριότητες που συνδίαζε με τις ευθύνες του στο μέτωπο. Όταν του δινόταν η δυνατότητα, έπαιζε ακορντεόν, κάποιες φορές για προσωπική του ευχαρίστηση, κάποιες φορές για να σπάσει τη σιωπή της αναμονής και της επανάληψης που επικρατεί ανάμεσα στους συντρόφους. 

Έγραφε ποιήματα, βασισμένα στα βιώματά του στη Rojava και στην επανάσταση-τα οποία δυστυχώς δεν διασώθηκαν. Το όραμά του για ελευθερία και άμεση πραγματική αλλαγή ήταν κριτικό απέναντι στην αδικία και τη μη συντροφικότητα, λάθη στα οποία υποπέυτουν και οι ‘’καλύτεροι’’ σύντροφοι. Ήταν κριτικός απέναντι σε αναρχικούς συμπολεμιστές του για την στρατηγική και τους δεσμούς που (δεν)αναπτύσσουν με την επανάσταση, άμεσος και αταλάντευτος σε αντισυντροφικές συμπεριφορές και υποστηρικτής της κοινότητας στην πράξη, εκείνη που δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς συντροφικότητας και ανοίγει δρόμο ελευθερίας για τον/την καθένα/καθεμία. Η Rojava θα αποτελούσε για εκείνον εναν σταθμό, που δεν θα σταματούσε στην στρατιωτική/απελευθερωτική του συμμετοχή απέναντι στο I.S. και άλλες συμμορίες, αλλα ως ανθρωπολόγος είχε σκοπό να συμβάλλει με τις γνώσεις του στην επανάσταση.

Πέρα από τη στρατιωτική συμμετοχή του στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων, δούλεψε εντός του τάγματος στην ενδυνάμωση της κοινότητας των εθελοντών του. Η στάση του ενάντια στον κομφορμισμό και τον οπορτουνισμό τον δικαίωσαν ως προς την παρουσία του IFB στο Αφρίν, καθώς και για την ετοιμότητά του. Ο σύντροφος Sahin εμπιστεύτηκε την κοινότητα του Ε.Σ.Δ.Α. και αυτή τον εμπιστεύτηκε για τη βούληση του να εργαστεί για το κοινό μας σχέδιο, την ενίσχυση του τάγματος, σε μια χρονική στιγμή όπου τα φετίχ του μιλιταρισμού βύθιζαν στην αβεβαιότητα όσους δεν μπορούσαν να αναλύσουν επιτυχώς και να συνδέσουν το παρόν με το μέλλον. 

Ο σύντροφος Sahin, καθώς ανέλαβε ρόλο υποδιοικητή του ταμπουριού, έδωσε την απάντηση, πως οι επεκτατικές προκλήσεις στη Ροζάβα πρέπει να μας βρουν έτοιμους, μια θέση που η εισβολή στο Αφρίν απέδειξε την αναγκαιότητα ετοιμότητας και οργάνωσης των επαναστατικών δυνάμεων και των εθελοντών συντρόφων. Ανέλαβε σε καθημερινή βάση την οργάνωση ασκήσεων φυσικής κατάστασης και μαθημάτων επαναστατικής ιδεολογίας με τους συντρόφους του.

Ξεκινώντας για το Αφρίν ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τα εμπόδια του Ρώσικού και Συριακού κράτους. Πάρα τις προσπάθειές τους να περιορίσουν την διεθνιστική αλληλεγγύη, ο σύντροφος και άλλοι διεθνιστές βρέθηκαν στα χωριά και τα βουνά του Αφρίν, στην πρώτη γραμμή απέναντι στους συμμορίτες του FSA. Αμέσως πήρε θέση μάχης και ρόλο συντονιστή της ομάδας του, μια υπευθυνότητα που του ανατέθηκε με την απελευθέρωση της πόλης Ράκκα.
Ο σύντροφος Sahin, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του χωριού Dumilya απο τους βομβαρδισμούς, ανέλαβε μαζί με συντρόφους του YPG και του MLKP την υπεράσπιση του κοντινότερου χωριού. 

Το χωριό Badina έγινε η νέα γραμμή άμυνας. Αυτή τη φορά οι σύντροφοι έπρεπε να υπερασπιστούν το χωρίο, καθώς και να επιχειρούν στους λόφους, ώστε να απωθούν πιθανές απόπειρες εισβολής. Μαζί με συντρόφους του MLKP ενίσχυσαν την άμυνα του χωριού εσωτερικά και εξωτερικά αποκρούοντας επιδρομές του FSA. Στην τελευταία του μάχη, μια χούφτα μαχητών, 2 σύντροφοι από το MLKP, οι Ozgur Avaroni & Zeynel Seyid Riza καθώς και αντίστοιχος αριθμός συντρόφων του SDF, απέκρουσαν επιτυχώς την εισβολή 30 συμμοριτών του FSA. Οι σύντροφοι τους έστησαν ενέδρα με αποτέλεσμα να τους αναγκάσουν σε υποχώρηση με απώλειες. 

Εκείνη την ημέρα ο σύντροφος Sahin μαζί με κάποιους των SDF. χτυπήθηκαν από τουρκικό αεροπλάνο. Τις επόμενες 2 μέρες μαρτύρησαν με τον ίδιο τρόπο οι 2 μαχητές του MLKP. Ο σύντροφος Sahin αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα διεθνιστή αναρχικού μαχητή στον αγώνα για την απελευθέρωση εδαφών από τους φασίστες και για την υπεράσπιση της αυτονομίας της ομοσπονδίας της Συρίας. Οργανώθηκε ως μαχητής σε επαναστατική κοινότητα αναρχικών και νίκησε, τόσο ο ίδιος όσο και ο Ε.Σ.Δ.Α. με τη συνεισφορά του, τα όρια του αφορμαλισμού και του ατομοκεντρισμού. Χωρίς να απαρνηθεί την ατομική πρωτοβουλία και τη δημιουργικότητα που απορρέει από αυτή, απέδειξε ότι ο ελεύθερος άνθρωπος παραμένει ως τέτοιος και ενισχύει την ελευθερία του, παραμένοντας εντός της κοινότητας του.  

Μια σχέση εκατέρωθεν ευεργετική, στη βάση της αλληλοαποδοχής και του σεβασμού. Έδειξε μέσα από τον τρόπο που έζησε πως οι αναρχικοί και το κίνημα αυτονομίας στο συριακό έδαφος έχουν κοινότητα στην εργασία: στις κομμούνες, στην αυτοάμυνα, στη θέληση για ελευθερία. Με τη στάση του δίνει προοπτική στην οργάνωση των αναρχικών σε κοινότητες που αλληλεπιδρούν με τις δομές εδώ και χτίζουν κοινό δρόμο για την ελευθερία.

Ο Ε.Σ.Δ.Α. συνεχίζει να βαδίζει τον δρόμο που έχτισε από κοινού με τον σύντροφο Sahin. Απέναντι στην απειλή του φασισμού και της κρατικής θηριωδίας ο δρόμος της επανάστασης και της απελευθέρωσης είναι κοινός για όσους ποδοπατά η εξουσία.

Δ. Νέα σύνορα στη Συρία και ο ρόλος των περιφερειακών παικτών.

Δ1. Ο στρατός της εξουσίας εδραιώνεται.

Το συριακό έδαφος αποτελεί ένα μωσαϊκό δυνάμεων με αντικρουόμενα συμφέροντα. Στην μετά Ράκκα περίοδο, όπως εξελίσσονται τα γεγονότα, το I.S. όχι μόνο έχει χάσει μεγάλο τμημα της εδαφικής του κυριαρχίας, αλλά αναμένεται να εκλείψει ως μορφή οργάνωσης που κατείχε εκτάσεις, με εδραιωμένη στρατιωτική κυριαρχία και δυνατότητα εκμετάλλευσης πετρελαίου. Στο συριακό έδαφος, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν 3 συμμαχίες που θα καθορίσουν τις εξελίξεις στο επόμενο διάστημα. 

Οι συμμαχίες αυτές δομούνται στην παρουσία των δυνάμεων που βρίσκονται επί εδάφους, με τα ισχυρά κράτη να βρίσκονται είτε στην κεφαλή των συμμαχιών, είτε να προσπαθούν να επηρεάσουν τον πόλεμο στη Συρία με βάση τα συμφέροντά τους. Μιλώντας για το τι συμβαίνει στο συριακό έδαφος, δεν αρκεί πλέον να γίνεται αναφορά για ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά για αποικιοκρατική παρουσία και σχεδιασμό ξένων κρατών, των συμμαχιών και των οργανισμών τους. Τα κράτη των Η.Π.Α, της Ρωσίας, της Τουρκίας, του Ιράν έχουν στρατιωτικές βάσεις τις οποίες χρησιμοποιούν ως κέντρα εκπαιδεύσεων, καθώς και χάραγμα νέων συνόρων στο συριακό έδαφος. 

Η Συρία πλέον αποτελείται από το καθεστώς Άσσαντ, το οποίο υποστηρίζεται στρατιωτικά από Ρωσία και Ιράν, από τις τζιχαντιστικές συμμορίες Al-Nusra και FSA, οι οποίες προστατεύονται και ενισχύονται από το τουρκικό κράτος και την ομοσπονδία της βόρειας Συρίας η οποία στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους στηρίζεται από τον συνασπισμό δυτικών κρατών, κεφαλή του οποίου είναι οι Η.Π.Α.

Τα κράτη δεν αρκούνται στο να ενεργούν εξ αποστάσεως, αλλά βρίσκονται μέσω των εθνικών στρατών τους επί εδάφους επεκτείνοντας την κυριαρχία τους και προσπαθώντας να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Ειδικότερα οι στρατιές των Η.Π.Α., της Ρωσίας και της Τουρκίας είναι σταθερά εγκατεστημένες στο συριακό έδαφος. Το πετρέλαιο, η γεωστρατηγική θέση της Συρίας στη Μ. Ανατολή και οι νέες συμμαχίες (συσχετισμοί ισχύος) που χτίζουν οι κυρίαρχοι αναπαράγουν την υπάρχουσα σύρραξη. 

Αυτός ο κόσμος έντασης και πολέμου μπορεί να έχει πεδίο έκφρασής το συριακό έδαφος, όμως τα αποτελέσματά του αντανακλούν τους συσχετισμούς ισχύος και το σύγχρονο πεδίο που αυτοί διαμορφώνουν σε παγκόσμια κλίμακα. Τα σύνορα της Ευρώπης και ειδικότερα η Ελλάδα και τα βαλκάνια μετατρέπονται σε μια πελώρια φυλακή μετακινούμενων πληθυσμών και ανάπτυξης ΝΑΤΟικών βάσεων που στοχεύουν κατά του αντίπαλου στρατοπέδου κυριαρχίας που ηγείται το Ρώσικό κράτος. Ο κόσμος της επανάστασης βρίσκεται εγκλωβισμένος από κρατικούς παίκτες και τους υποτελείς τους και αποτελεί ένα ακόμα λόγο που ο πόλεμος θα συνεχιστεί.

Καθεστώς Άσσαντ.

Παρά το ότι το καθεστώς βρέθηκε αρχικά τα πρώτα χρόνια των συρράξεων σε δύσκολη θέση να ανταπεξέλθει στο ανομοιογενές συνονθύλευμα που το απειλούσε, διεκδικεί το ρόλο του σταθεροποιητικού παράγοντα και θεωρεί πως δικαιούται να εκφράζει τη λαϊκή κυριαρχία. Ο Άσσαντ κρατάει ψηλά τη σημαία της “αντιτρομοκρατίας’’ και της λαϊκής κυριαρχίας, την οποία εκφράζει δια της επιβολής του, παραγράφοντας από την ιστορία το μοναρχικό καθεστώς 40ετίας της οικογένειάς του, την πολιτική αραβοποίησης της βόρειας Συρίας απέναντι στου Κούρδους, την συμψήφιση φασιστικών/παραστρατιωτικών θυλάκων και διαδηλωτών ως προς την αντιμετώπισή τους. 

Το καθεστώς Άσσαντ στην προσπάθειά του να επιβιώσει από τις εσωτερικές απειλές ισχυροποίησε τη συμμαχία του με τον Ρώσικό αποικιοκρατισμό, με κοινή συνισταμένη τη σταθερότητα και την προστασία των κρατικών θεσμών εντός των 2 χωρών και την προσφορά στρατηγικών ανταλλαγμάτων εκατέρωθεν. Με την συνεισφορά των Ρώσων και Ιρανών στρατιωτών επανέκτησε τμήμα των εδαφών του στο Χαλέπι, στη Δαμασκό και κατάφερε να συνδέσει την αποκλεισμένη Deir Ez Zor, η οποία βρισκόταν υπό την πολιορκία του I.S. για 3 χρόνια, με την υπόλοιπη Συρία. Το καθεστώς έχει καταφέρει πλήγματα σε αντίπαλες δυνάμεις στην Αν. Γούτα και περιφερειακά της Δαμασκού, δημιουργώντας ένα σταθερό δίχτυ ασφαλείας για την εδαφική του κυριαρχία.

Παρά το ότι ανακατέλαβε εδάφη από τις φασιστικές δυνάμεις του I.S., της Al-Nusra και άλλων, αυτό δεν πρέπει να οδηγεί στον παραλογισμό πως όποιος σκοτώνει φασίστες ή καταφέρνει να επιβιώσει σε μια γενικευμένη σύγκρουση, πολεμάει για το στρατόπεδο της κοινωνικής απελευθέρωσης ή για ένα μεταρρυθμιζόμενο κράτος στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Το καθεστώς χρησιμοποίησε τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς δύσης και Ρωσίας, καθώς και το πρόσχημα της εναντίωσης στην τρομοκρατία για να επιβιώσει και να ξεφορτωθεί από πάνω του το στίγμα του τυράννου. 

Αντάλλαξε την επιβίωσή του με την προσπάθεια της Ρωσίας να επανακάμψει ως δύναμη επιρροής διεθνώς, ως επίδοξος παίκτης στη Μ. Ανατολή και ως εξελισσόμενο καθεστώς που εκμηδενίζει τις όποιες προσπάθειες αυτονόμησης στο εσωτερικό του. Παράλληλα, με την άνθιση της αραβικής εξέγερσης, απελευθέρωσε συνειδητά εγκληματίες που ανήκαν στο σουνιτικό δόγμα, με σκοπό μέσω της προβοκάτσιας να μεταστρέψει τη δυσαρέσκεια εναντίον του σε πόλεμο μεταξύ αλαουιτών και σουνιτών, γνωρίζοντας τις επικείμενες διαστάσεις αυτής της κίνησης. Μέχρι σήμερα, το καθεστώς διατυμπανίζει πως τα εδάφη που κατέχονται από ενόπλους, οι οποίοι δεν υποτάσσονται στην καθεστωτική κυριαρχία του Άσσαντ και είναι τρομοκράτες. Η σημαία της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας του Άσσαντ είναι η σημαία του κράτους-φονιά και του καπιταλισμού και είναι δύναμη εχθρική απέναντι στην επανάσταση της ομοσπονδιακής Συρίας.

Μετά από την κήρυξη αυτονομίας στη βόρεια Συρία και την πρόσφατη απελευθέρωση της Ράκκα, ο Άσσαντ απαίτησε την παράδοση της Ράκκα στο καθεστώς και την αποχώρηση των SDF, δηλώνοντας ευθέως την αντίθεση του τον κόσμο της αυτοδιαχείρισης, των κομμούνων και της ισότητας που αναδύεται. Κατά την εισβολή του Τούρκικού στρατού στο Άφριν το καθεστώς αντί να υπερασπιστεί τη λαϊκή κυριαρχία, που θεωρεί πως είναι σε θέση να εκφράζει, ζήτησε την αποχώρηση του YPG/YPJ/SDF για να εμπλακεί στον πόλεμο. Όταν δε οι Τούρκικές αεροπορικές επιθέσεις εντάθηκαν, ζήτησε την ανύψωση Συριακών σημαιών στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας. Αυτό δείχνει 2 πράγματα: 1) ότι το καθεστώς αντιλαμβάνεται τα εδάφη της Συριακής ομοσπονδίας ως δικά του, τα οποία πρέπει να επανακτηθούν και 2) πως η συμμαχία του καθεστώτος με το Ρώσικο κράτος είναι μια συμμαχία στρατιωτικής υποτέλειας και άτυπου αποικιοκρατικού ελέγχου, καθώς η Ρωσία έδωσε το πράσινο φώς στο Άφριν και η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να τον λήξει, μιας και το καθεστώς είναι αδύναμο να αντιμετωπίσει τα πολλαπλά εσωτερικά μέτωπα μόνο του, ειδικότερα να αντιμετωπίσει μετωπικά τον Τούρκικό στρατό.

Συνοψίζοντας, το κράτος του Ασσάντ είναι ευθυγραμμισμένο με τα Ρώσικά συμφέροντα. Αν δεν υπήρχε η πολεμική στήριξη από το ρώσικό κράτος, που επιχειρεί από εδάφους και αέρος, το καθεστώς είτε δεν θα επανακτούσε τα εδάφη που ανακατέλαβε τα τελευταία χρόνια, είτε θα είχε απέναντι του το I.S., το οποίο καταδιωκόμενο από το YPG/YPJ, θα αναζητούσε εδάφη στα δυτικά της Συρίας. Όσοι αμφιβάλλουν για τις δυσκολίες του καθεστώτος να σταθεροποιηθεί, μπορούν να ανατρέξουν σε χάρτες, όπου το I.S. κατείχε τουλάχιστον τη μισή Συρία και ο Ρώσικός στρατός δεν είχε ακόμα εμπλακεί. 

Η αναφορά στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας εξισώνει φασιστικές οργανώσεις, όπως το I.S., με επαναστατικές δυνάμεις που χτίζουν κοινότητες πέρα από το κράτος, όπως η ομοσπονδιακή Συρία. Ο “αντιτρομοκρατικός’’ πόλεμος από τη μεριά του καθεστώτος εκφράζει την αταλάντευτη θέση και βούλησή του να ανακαταλάβει όλα τα εδάφη της Συρίας, ακόμα και αυτά που έχουν κηρύξει κοινοτική αυτονομία, με όποιο κόστος.

To Ρώσικο κράτος.

Το ρωσικό κράτος στηρίζει σε πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο το καθεστώς Άσσαντ. Η στρατιωτική του δραστηριότητα δεν εντοπίζεται μόνο στην πόλη Ταρτούς (πόλη στις Συριακές ακτές της Μεσογείου), όπου κατέχει βάσεις, αλλά επεκτείνεται σε ολόκληρο το πεδίο επιχειρήσεων του Συριακού Αραβικού στρατού του Άσσαντ. Αποτελεί βασικό σύμμαχο του καθεστώτος Άσσαντ, αιτιολογώντας πως αποτελεί τον νόμιμο εκφραστή της λαϊκής κυριαρχίας. Η θέση αυτή είναι ξεκάθαρα απέναντι στην κοινοτική αυτονομία της ομοσπονδιακής Συρίας. 

Καταδικάζει την όποια απόπειρα για ανατροπή καθεστώτων και την εφαρμογή επαναστατικού μετασχηματισμού, αφού αποθεώνει τον κρατικό μηχανισμό και “θάβει’’ ζωντανούς τους κολασμένους στο σύστημα που τους καταδυναστεύει. Με βάση την “αντιτρομοκρατική’’ και αντεπαναστατική ατζέντα του, μόνο η συνεργασία με το καθεστώς μπορεί να του δώσει φυσική παρουσία στο συριακό έδαφος. Ο πόλεμος στο χαλιφάτο δεν ασκεί στρατηγικές και οικονομικές ανακατατάξεις μόνο στη Μ. Ανατολή, αλλά περιορίζει και τη διάχυση των απειλών στη Ρώσική επικράτεια. Οι περιοχές του Καυκάσου, οι οποίες είναι πεδίο δράσης φασιστικών-ισλαμιστικών ομάδων, διατρέχουν περεταίρω αποσταθεροποίηση εάν οι συγκρούσεις στη Συρία αποβούν νικηφόρες για το I.S., καθώς αυτό θα σημάνει την άνοδο των κινήσεων αυτονόμησης περιοχών από ισλαμιστικούς πυρήνες που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή. 

Η επέμβαση στο Συριακό έδαφος δεν αποτελεί μόνο υποχρέωση του Ρωσικού επεκτατισμού για την ισχυρή παρουσία του στο διεθνές σύστημα, αλλά και ένα στοίχημα να διασφαλίσει την επικράτειά του από εσωτερικές απειλές.
Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι το προκάλυμμα για τον έλεγχο του πολέμου, καθώς η δύναμη που θα τον επηρεάσει θα έχει αναβαθμισμένο ρόλο ελέγχου στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Ο πόλεμος κατά της “τρομοκρατίας’’, σημαίνει αφανισμό και αρπαγή των εδαφών και των πετρελαίων που δεν βρίσκονται στην κατοχή αναγνωρισμένης δύναμης ή κράτους από τη διεθνή κοινότητα ή ισχυρό συνασπισμό συμμαχιών. Είναι τρόπος καταδίκης και αφανισμού της ομοσπονδιακής Συρίας και όσων δυνάμεων δεν ευθυγραμμίζονται με τους ισχυρούς κρατικούς παίκτες, είτε των Η.Π.Α. είτε της Ρωσίας.

Με βάση τις κινήσεις στο Αφρίν, η Συριακή ομοσπονδία, όσο κατέχει εδάφη και φυσικούς πόρους είναι στόχος πολέμου και εκμετάλλευσης με όλα τα μέσα. Για αυτό το λόγο αποτελεί στρατηγική επιλογή των υπερεθνικών μπλοκ κυριαρχίας, να παραμένει μη αναγνωρισμένη διεθνώς. Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο δεν κατοχυρώνει εξωτερική θεσμική και στρατιωτική υποστήριξη, αλλά δικαιωματικά αποτελεί ένα θήραμα για τον κόσμο της εξουσίας και ειδικότερα για τον Τούρκικό φασισμό. Η αποχώρηση των Ρώσικών στρατευμάτων από το Άφριν είναι ο εκβιασμός του Ρώσικού κράτους απέναντι στη Συριακή ομοσπονδία, εξαιτίας της άρνησής της να μπει κάτω από τον ρώσικό έλεγχο. 

Η συνεργασία με το τουρκικό φασιστικό κράτος και η παροχή κάλυψης στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο Αφρίν, δεν αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο για ισχυρισμούς ότι το Ρώσικό κράτος αποτελεί μια μη ιμπεριαλιστική δύναμη. Οι σχέσεις με την Τουρκία και το Ιράν δείχνουν χωρίς αμφιβολίες πως το ρώσικό κράτος αποτελεί πυλώνα της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας και η συμμαχία του με τοπικά καθεστώτα, όπως της Συρίας, της Τουρκίας, του Ιράν, αντικατοπτρίζει την στρατηγική του για ηγεμόνευση στη Μ. Ανατολή και την προάσπιση-ανάπτυξη των οικονομικών του συμφερόντων.

Όσοι προσπαθούν να αποδαιμονοποιήσουν τον ρώσικό παράγοντα για τον ρόλο του παγκόσμια, περιφερειακά και τοπικά στην διεθνή γεωπολιτική σκηνή, οφείλουν να εξηγήσουν την συγκατάθεση στην τούρκική αποικιοκρατία και της κτηνωδίες της στο Αφρίν, εφόσον το ρώσικό κράτος έδωσε το πράσινο φώς να πραγματοποιηθεί η εισβολή και να ξεκινήσουν οι αεροπορικές επιδρομές, εγκαταλείποντας εδάφη στα οποία είχε ήδη στρατιωτική βάση. Ποια επαναστατική ή ριζοσπαστική δύναμη μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στις κινήσεις των κρατών και ειδικότερα πιο το σκοπούμενο υπεράσπισης κρατών που μεταχειρίζονται επαναστατημένες κοινωνίες σαν πρόβατα που πουλιούνται για σφαγή;

Η παρουσία της Ρωσίας στη Μ. Ανατολή δημιουργεί συμμαχίες με τα καθεστώτα της Τουρκίας, του Ιράν, της Συρίας, τα οποία ως ισχυρότερη δύναμη, θέτει υπό την σφαίρα της επιρροής της. Οι κινήσεις αγοράς ρώσικού οπλισμού (πύραυλοι S-400) και εγκαινίαση ρώσικού (με 51% ρώσικές μετοχές) πυρηνικού σταθμού σε τούρκικό έδαφος, δείχνουν πως στην πραγματικότητα η Τουρκία βρίσκεται σε αδύναμη θέση οικονομικά-στρατιωτικά και υπό την ανάγκη και επίβλεψη του ρώσικού κράτους. 

Με τις οικονομικές-στρατιωτικές συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή, το ρώσικό κράτος έχει παρουσία στην Αν. Μεσόγειο, δίνοντας χώρο ανάπτυξης ρώσικών οικονομικών δραστηριοτήτων (π.χ πώληση πολεμικού εξοπλισμού στο καθεστώς Άσσαντ). Παράλληλα λειτουργεί ως αναβαθμισμένο αντίβαρο στην συμμαχία του τετραγώνου Ισραήλ-Αιγύπτου-Ελλάδας-Κύπρου, που ευθυγραμμίζονται τα αμερικανικά συμφέροντα για την περιοχή. Τα κυρίαρχα κράτη τελικά συγκρούονται καθώς επεκτείνουν τη σφαίρα επιρροής τους και τα συμφέροντά τους.

Η παρουσία των Η.Π.Α.

Η στρατιωτική επέμβαση κρατών-μελών του ΝΑΤΟ απέναντι στο I.S. ξεκινά από το 2015, όταν το I.S. έχει ήδη κατακτήσει μεγάλο τμήμα της Συρίας και η πόλη Kobane πολιορκείται. Η συμμαχία αυτή, με τις Η.Π.Α. στο τιμόνι και κύριους συμμετέχοντες τη Γαλλία και την Αγγλία, συντονίζεται στρατιωτικά με τις επιχειρήσεις των SDF. Παρά την στρατιωτική υποστήριξη, οι SDF είναι αυτοδιοικούμενος στρατός και η συμμετοχή στο YPG/YPJ είναι εθελοντική. Η συνεργασία με τον αμερικανικό στρατό παραμένει σε στρατιωτικό επίπεδο, καθώς καμιά κρατική οντότητα δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να συμπορευτεί με μια κοινωνία που δομείται στην ελευθερία και την αυτοδιαχείριση.

 Από ιστορικής προσέγγισης, ο στόχος του αμερικανικού κράτους μετά την απελευθέρωση της πόλης Kobane δεν ταυτιζόταν με τον σχεδιασμό των YPG/YPJ/SDF. Οι δυνάμεις της απελευθέρωσης έθεσαν σε προτεραιότητα την απελευθέρωση της πόλης Manbij, με στόχο την ένωση της Ροζάβα με το Αφρίν. Η κίνηση αυτή είχε το αποτέλεσμα οι YPG/YPJ/SDF να βασιστούν αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις, χωρίς την στρατιωτική υποστήριξη του αμερικανικού στρατού και των συμμάχων τους.

Ο αμερικανικός στρατός βρίσκεται στα σύνορα της ομοσπονδιακής Συρίας με τα εδάφη του FSA. Η παρουσία των 2.000 αμερικανών στρατιωτών που βρίσκονται στην περιοχή αντικατοπτρίζουν τους γεωστρατηγικούς και οικονομικούς λόγους. Καθώς το τούρκικό κράτος πραγματώνει την δική του ατζέντα επί συριακού εδάφους, το αμερικανικό κράτος, άτυπα, με μονομερή σχεδιασμό εντός του ΝΑΤΟ και υπό το προκάλυμμα της προστασίας της ομοσπονδιακής Συρίας απλώνει την παρουσία του για να διαφυλάξει την πρωτοκαθεδρία του στα γεωοικονομικά συμφέροντα. 

Με το I.S. να χάνεται από το χάρτη “ανοίγει’’ προς αξιοποίηση μια μεγάλη έκταση. Ταυτόχρονα το κράτος των Η.Π.Α. προσπαθεί να εγκαθιδρύσει το ρόλο του χωροφύλακα σε μια περιοχή, στην οποία οι εχθροί της δύσης (Χεζμπολλάχ, καθεστώς Άσσαντ, Ιράν) έχουν βασικό συνεκτικό στοιχείο το συριακό έδαφος. Παράλληλα, η όποια προσπάθεια των Η.Π.Α. να δείξει πως είναι το κράτος που πρωτοστατεί στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας, καθώς και να έχει χώρο ύπαρξης στη Συρία οφείλει να αναπτύξει, έστω και στο ελάχιστο, συνεργασία με δυνάμεις που κατέχουν εδάφη. Η εμπλοκή στο συριακό έδαφος αποτελεί ένα κομμάτι του πάζλ για τον έλεγχο της Μ. Ανατολής και επαναφέρει συνεχώς την επικύρωση της ισχύος της θέσης των ΗΠΑ ενάντια στον Ασσάντ. 

Με τις υπόλοιπες δυνάμεις- πέρα από την συριακή ομοσπονδία- να βρίσκονται σε παρακμή ή να εκφράζουν ένα μοντέλο καταδικασμένο -ακόμα και επικοινωνιακά- κοινωνικής οργάνωσης για τη δύση, καθιστά την όποια σύνδεση μαζί τους ανέφικτη ή ανούσια και την επικοινωνία με τις SDF απαραίτητη. Η αξιοποίηση των πετρελαϊκών αποθεμάτων επιχειρείται μέσω της εξάρτησης στον τομέα της ασφάλειας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης που προσπαθεί να επιβάλλει ο αμερικάνικος αποικιοκρατισμός. Οι στερήσεις όλα αυτά τα χρόνια του πολέμου, καθώς και οι επεκτατικές προθέσεις του τούρκικού και συριακού καθεστώτος στοχεύουν στην αποδυνάμωση των δομών της αυτοοργάνωσης και κατάλυσης της αυτονομίας της ομοσπονδιακής Συρίας. 

Το συριακό έδαφος δεν κατέχει το μέγεθος πετρελαίου που άλλες χώρες της περιοχής διαθέτουν (Ιράν, Ιράκ), ωστόσο το πετρέλαιο αποτέλεσε ιστορικά την κινητήριο δύναμη των επεμβάσεων των Η.Π.Α. σε άλλες χώρες (Λιβυή, Ιράκ). Τα εδάφη νότια-ανατολικά της Συρίας, που βρίσκονται υπό επικείμενη απελευθέρωση των SDF, περιλαμβάνουν μεγάλο τμήμα του υπαρκτού μαύρου χρυσού. Παράλληλα με την στρατιωτική του εμπλοκή, ο δυτικός συνασπισμός ‘’εργάζεται’’ για την οικονομική ομηρία και την αποδυνάμωση της κοινωνικής αυτοοργάνωσης. 

Η οικονομική στήριξη του στρατιωτικού τομέα της Ροζάβα και η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας είναι ο πρόδρομος για την δημιουργία ανταγωνιστικών σχέσεων με την επανάσταση. Οι Η.Π.Α. προχωρούν σε μια στρατηγική ελέγχου και αφομοίωσης με μέσα μακράς διαρκείας, καθώς στο πεδίο της Συρίας εμπλέκεται και το ρώσικό κράτος και οι σύμμαχοί του. Μια πιο αδιάλλακτη προσέγγιση ως προς την συριακή ομοσπονδία θα σήμαινε ισχυροποίηση της σταθερότητας του αντίπαλου στρατοπέδου. Πρακτικά, η Ροζάβα θα μετατοπιζόταν πιο κοντά σε μια στρατηγική συνεργασία με τη Ρωσία.

Με τον πόλεμο ενάντια στο I.S. να φτάνει στο τέλος του, ο αμερικανικός και ο γαλλικός στρατός (μικρότερος στην ισχύ) φαίνεται πως θα παραμείνουν στην περιοχή. Οι Η.Π.Α., καθώς αποτελούν ισχυρή στρατιωτικά δύναμη και μην μπορώντας να επενδύσουν στους συντηρητικούς και ριζοσπάστες ισλαμιστές, θα “αναγκαστούν’’ να χρησιμοποιήσουν μέσα ώστε να κατευθύνουν την επανάσταση της συριακής ομοσπονδίας. Ειδικότερα να αποσπάσουν πλουτοπαραγωγικές πηγές με τα λιγότερα δυνατά ανταλλάγματα και να μετατρέψουν την ομοσπονδιακή Συρία σε ενα περιβάλλον φίλιο για τα αμερικανικά συμφέροντα και έδαφος όπου η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να ευδοκιμήσει. 

Μέχρι σήμερα, η απελευθέρωση της πόλης Manbij και η προτεραίοτητα στρατιωτικής ενίσχυσης του Αφρίν έναντι των επιχειρήσεων ενάντια στο I.S., δείχνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο αγώνας για την αυτονομία, την ενίσχυση της αυτοάμυνας και την ειρήνη είναι συνεχές διακύβευμα απέναντι στις αποικιοκρατικές δυνάμεις της δύσης που επιχειρούν να σβήσουν τα βήματα της επαναστατικής ιστορίας απο τη βόρεια Συρία και να καρπωθούν τους αγώνες και τους υλικούς πόρους της περιοχής.

Δ2. Ο ρόλος του Ελληνικού κράτους στην Αν. Μεσόγειο.

Το ελληνικό κράτος, ως συνεργάτης της Ε.Ε και των Η.Π.Α., είναι ο πιο σημαντικός και ο πιο αδύναμος κρίκος του αμερικάνικού επεκτατισμού και των δυτικών συμμάχων του. Όσο αναβαθμίζεται η συνεισφορά του στη δυτική συμμαχία τόσο πιο αδύναμο γίνεται ως προς την υπεράσπιση των εθνικών του συμφερόντων, μεταθέτοντας τις οικονομικές και στρατιωτικές επιπτώσεις στην κοινωνική βάση της Ελληνικής επικράτειας. Όσοι κατοικούν στο ελληνικό έδαφος “χρεώνονται’’ τον οικονομικό στραγγαλισμό, την επεκτατική συμμετοχή του ελληνικού κράτους ως συνέπειες της συμμαχίας του με τους ΝΑΤΟικούς στρατούς και το δυτικό υπερεθνικό κεφάλαιο που αυτοί υπηρετούν.

 Οι πρόσφατες επιθέσεις στο συριακό έδαφος φέρουν τη συμμετοχή του Ελληνικού κράτους, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τις ένοπλες δυνάμεις να παρέχουν έδαφος και κάλυψη στα ΝΑΤΟικά στρατεύματα.
Το ελληνικό έδαφος μετατρέπεται σε αποικία του ΝΑΤΟ, με σημαντικότερη τη βάση της Σούδας στο νησί της Κρήτης. Από εκεί ξεκίνησε την πολεμική αποστολή του το αμερικάνικό Χάρι Τρούμαν για να επιτεθεί σε εγκαταστάσεις του συριακού καθεστώτος το προηγούμενο διάστημα. Οι εξελίξεις στο συριακό έδαφος, με την επικείμενη πτώση του I.S. και τη νέα χάραξη των συνόρων, απαιτούν την υλοποίηση των δεσμεύσεών του ελληνικού κράτους προς το ΝΑΤΟ και τις Η.Π.Α.. Ειδικότερα, την στήριξη της Ε.Ε και των Η.Π.Α. σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο απέναντι στην συνολική επανάκαμψη του ρώσικού κράτους-με επίκεντρο τη Συρία- και τα συμμαχικά κράτη (Συρία, Ιραν, Τουρκία) που βρίσκονται υπό την επιρροή ισχύος του. Η γεωστρατηγική θέση της Κρήτης, των Ελληνικών νησιών και της βόρειας Ελλάδας γίνονται σύνορα του ΝΑΤΟ και ορμητήρια επιθέσεων του αμερικανικού στρατού και των συμμάχων του.

Καθώς η ελληνική επικράτεια γίνεται μια πραγματική δυστοπία, εδραιώνοντας την οικονομική δικτατορία των υπερεθνικών αγορών και διακρατικού ελέγχου μεταξύ Ε.Ε και Η.Π.Α., η ελληνική αστική τάξη και το κράτος αποκαλύπτονται. Διαφαίνεται τόσο η στρατιωτική εξάρτηση όσο και τα κοινά οικονομικά συμφέροντα τους με το δυτικό μοντέλο εξουσίας. Στα ελληνικά Μ.Μ.Ε., οι δημοσιογράφοι-υπηρέτες των κεφαλαιούχων/μεγαλοαφεντικών της χώρας, εγκωμιάζουν την εθνική ενότητα ενάντια στον τούρκικό αποικιοκρατισμό και καλούν τη γονατισμένη κοινωνική βάση να ετοιμαστεί για ενδεχόμενο πόλεμο για χάρη των εξουσιών. 

Η προσφυγή της χώρας στο ΝΑΤΟ για την υπεράσπιση των εδαφών της, οι φοβισμένες και μετρημένες απαντήσεις στην τούρκική προκλητικότητα και η στημένη πολεμική ετοιμότητα δείχνουν την τρωτότητα και την εξάρτηση του ελληνικού κράτους στον τομέα της ασφάλειας. Ο εθνικός στρατός είναι τόσο έτοιμος να υπερασπιστεί την ελληνική επικράτεια όσο διατεθειμένα είναι τα μεγάλα υπερεθνικά αφεντικά της να παίξουν το ρόλο του διαιτητή και όσο ικανή είναι η ελληνική οικονομία να συνδράμει εξοπλιστικά τον ελληνικό στρατό στις νέες απαιτήσεις τις εθνικής ασφάλειας.

Για να παραμείνουν ευνοούμενα τα όποια απομεινάρια της ελληνικής αστικής τάξης από την εποπτεία του κεφαλαίου και των κρατών της δύσης, οφείλουν να παραχωρήσουν γη και ύδωρ, καθώς και να αναμοχλεύσουν τον εθνικισμό με τις γειτονικές χώρες (Σκόπια, Τουρκία), ώστε να δημιουργηθεί κλίμα εθνικής ομοψυχίας και όχι απελευθερωτικός αγώνας για την ανατροπή της πείνας, της δυστυχίας και του κρατικού καταναγκασμού. Σε αυτές τις συνθήκες κοινωνικό-οικονομικών μεταβολών οι μεγαλοκεφαλαιούχοι και το ελληνικό κράτος βλέπουν ως σταθεροποιητή το ΝΑΤΟ, κατ’ επέκταση και τις Η.Π.Α, καθώς η έξοδος από τους μηχανισμούς ασφαλείας είτε θα δημιουργήσει ευνοϊκότερες συνθήκες για την ανάπτυξη ενός πετυχημένου απελευθερωτικού αγώνα είτε θα μετατρέψει το ελληνικό έδαφος σε ένα ευκολότερο θήραμα για κρατικές δυνάμεις όπως η Τουρκία.

Παρά τις μεγάλες δαπάνες που γίνονται για την απόκτηση ΝΑΤΟικού εξοπλισμού, αναλογικά με την οικονομική ισχύ της χώρας, οι επιδρομές και οι απειλές του τούρκικού κράτους σε ελληνικά ύδατα και στο καντόνι του Αφρίν προκαλούν ανησυχία στο ελληνικό κράτος. Οι συνεργάτες των κυρίαρχων στο ελληνικό έδαφος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι εναπομείναντες μεγαλοκεφαλαιούχοι και η κρατική μηχανή της χώρας είναι γαντζωμένοι απο το ΝΑΤΟ για να τους σώσει από ένα τέτοιο εφιάλτη. Ωστόσο, η θέση του καπετάνιου του ΝΑΤΟ-Στίβεν Στολτενμπεργκ- προς το ελληνικό κράτος ‘’βρείτε τα μόνοι σας με την Τουρκία’’ σημαίνει πως στόχος είναι οι ακεραιότητα και λειτουργία των ΝΑΤΟικών βάσεων και προγραμμάτων στο ελληνικό έδαφος.
Το τρίγωνο Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου πρόκειται να αποτελέσει μια συμμαχία πολιτικο-οικονομικής σταθερότητας. 

Τα κράτη αυτά έχουν δώσει διαπιστευτήρια τόσο ισχυρής διακυβέρνησης στο εσωτερικό τους όσο και ανοχής στην αμερικάνική επεκτατική πολιτική στην Αν. Μεσόγειο. Η ελληνική κυβέρνηση, σε πρόσφατες δηλώσεις υπουργών της σε συνάντηση αμερικανού πρεσβευτή στην Ελλάδα, τονίζει την αναγκαιότητα ανάπτυξης κοινών σχεδιασμών για την καταπολέμηση της “τρομοκρατίας’’. Με την ιδιότητα του τρομοκράτη θα καταδικαστούν όσοι πρακτικά θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν μαζικές αναταραχές και προοπτική ανατροπής του διακρατικού ελέγχου και της καπιταλιστικής σταθερότητας στο ελληνικό έδαφος και την ευρύτερη περιοχή. 

Επιπρόσθετα, η δήλωση αυτή επιχειρεί να προπαγανδίσει το πόσο ρεαλιστική είναι η σταθερότητα του “ελληνικού’’ εδάφους υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ, με ευνοούμενο συνεργάτη το ελληνικό κράτος, καθώς στέλνει ένα μήνυμα για μια νέα εποχή καταστολής στα σύνορα του ΝΑΤΟ απέναντι σε μετακινούμενους πληθυσμούς και όσους οργανώνονται για να αντεπιτεθούν.

Ε. Κάλεσμα συστράτευσης και αλληλεγγύης με τη Ροζάβα.
Ε1. Λίγα λόγια για το διεθνιστικό αγώνα.

Ο διεθνιστικός αγώνας είναι κοινή υπόθεση των λαών και όσοι τον ενισχύουν εργάζονται από κοινού και βιώνουν από κοινού τα αποτελέσματα. Ο διεθνιστικός αγώνας είναι το κλειδί να δοθούν στις επαναστατικές απόπειρες και στα υπαρκτά επαναστατικά πεδία η μέγιστη έμπρακτη αλληλεγγύη, ώστε να παραμείνουν ελεύθερα από το μάτι και το χέρι του κράτους. Ο ιμπεριαλισμός και η αποικιοκρατία δεν είναι παρά η επέκταση της εξουσίας των ισχυρών εθνών-κρατών με σκοπό είτε να κατευθύνουν, με βάση τα συμφέροντά τους, τις εξελίξεις έξω από τα σύνορα τους ή ακόμα και να εμπλακούν με τους στρατούς τους και να στρατοπεδεύσουν σε ξένα εδάφη.

Οι κοινότητες της επανάστασης, που δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της ελευθεριακής οργάνωσης όσων βάλλονται από το σύστημα εξουσίας, είναι το ανάχωμα και η αντεπίθεση στην εκμετάλλευση και τον έλεγχο των κυρίαρχων. Ο επαναστατικός διεθνισμός είναι η κοινή έμπρακτη συστράτευση απέναντι στην κρατική μηχανή, της μεθόδους και τα μέσα επιβολής της, ώστε να δημιουργήσουμε νικηφόρες στρατηγικές αγώνα εκεί που επιβάλλονται οικονομικές δικτατορίες, εκεί όπου η εξουσία λεηλατεί φυσικό πλούτο και εκεί που επιχειρεί να κατευθύνει την ροπή επαναστατικών κοινωνικών μετασχηματισμών.

Ο επαναστατικός διεθνισμός δεν αποτελεί κριτήριο διαχωρισμού με τις τοπικές δυνάμεις που επιχειρούν απελευθερωτικό αγώνα, αλλά συνδετικό κρίκο για τη δημιουργία κοινοτήτων, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια και τα εμπόδια που βάζουν τα έθνη-κράτη ώστε να γίνονται εθελοντές σε κάθε πεδίο που δίνονται τέτοιοι αγώνες, ακόμα και αν ο τόπος αυτός δεν είναι εκείνος που βρίσκονται χωροταξικά. Με λίγα λόγια, όσοι εισέρχονται σε νέα πεδία αγώνα και τάσσονται με τις κοινωνικές-απελευθερωτικές προσπάθειες, οφείλουν να γίνουν οργανικό κομμάτι αυτών των αγώνων και να μη χτίζουν το δικό τους περιχαρακωμένο άτυπο «έθνος». Ο συνομοσπονδισμός είναι το κλειδί για την συνύπαρξη και συντονισμό, σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, των δυνάμεων με διαφορετική ιδεολογική αφετηρία. Κοινά τους σημεία είναι η αυτοάμυνα και η εργασία για το χτίσιμο των κοινοτήτων.

Η έμπρακτη αλληλεγγύη οφείλει να οδηγήσει στην διαμόρφωση συντροφικών και αγωνιστικών δεσμών με εκείνους που ζουν και αντιστέκονται εκεί που πραγματώνεται η αλληλεγγύη. Όπως είπε αναρχική Anna Campbell- μαχήτρια του YPJ-, που έπεσε υπερασπιζόμενη το Αφρίν ‘”ο διεθνισμός δεν είναι η παρουσία εδώ με την ταυτότητα του διεθνή προσώπου αυτή καθ’ εαυτή… αλλά η συστράτευση σε ένα κοινό σκοπό αγώνα, που αύριο ίσως είναι κάπου αλλού...’’. Ο διεθνισμός αναπτύσσει τις αντιστάσεις και την επαναστατική διαδικασία με κριτήριο την εναντίωση στο σύστημα εξουσίας και όχι την εθνική καταγωγή. 

Με τον τρόπο αυτό τα κινήματα που βρίσκονται σε διαφορετικά σημεία του κόσμου και έχουν διαφορετική ιδεολογική αναφορά δημιουργούν κοινή στρατηγική και αναπτύσσουν κοινωνικό-απελευθερωτικούς αγώνες. Αποστολή των διεθνιστών συντρόφων είναι να δημιουργήσουν ρήγματα στο κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα, στους πυλώνες της εξουσίας, εκεί που κατοικούν και να ενώσουν αυτά τα σημεία σε ένα κοινό μέτωπο άμεσης στήριξης εκεί που οι αγώνες δίνονται και αποκτούν μεγαλύτερη ένταση. Εκεί που η ελευθερία δεν είναι απλή ρητορεία και εκλάμψεις αντιπαράθεσης με τα καθεστώτα, αλλά επιχειρεί την ανατροπή και την μόνιμη εδραίωσή της.

Ε2. Κάλεσμα του Ε.Σ.Δ.Α. σε αλληλεγγύη με την ομοσπονδιακή Συρία.

Η επαναστατική διεθνιστική αλληλεγγύη οφείλει να εκφραστεί με κάθε τρόπο. Κάθε κίνηση που κρατάει ζωντανό το ζήτημα της επανάστασης και της αυτονομίας της ομοσπονδιακής Συρίας στους κύκλους των αγωνιζόμενων, τη νεολαία, την κοινωνική βάση στο σύνολό της, βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση. Στη σωστή κατεύθυνση βρίσκεται η στήριξη της επανάστασης στα εδάφη της Ροζάβα μέσω των δυνάμεων της αυτοοργάνωσης, της κοινότητας και της αλληλοβοήθειας. 

Όσο οφείλουμε να διδαχθούμε από τη ζώσα εμπειρία, άλλο τόσο μπορούμε να δώσουμε το παράδειγμα των επαναστατικών κοινοτήτων όπου η πρωτοβουλία στη δράση και ο σεβασμός στη δημιουργικότητα του ατόμου αποτελούν πραγματικότητα και όχι θεωρία. Εν’ ολίγης, εκείνων των αναρχικών δυνάμεων οι οποίες στην πράξη συμπορεύονται με το YPG/YPJ/SDF, ως τμήματά του. 

Η ενοποίηση των πολιτικών δυνάμεων με διαφορετική ιδεολογική αφετηρία στη βάση του κοινοτισμού και της ελευθερίας είναι η πραγμάτωση του συνομοσπονδισμού. Πέρα από την πολιτική ή οικονομική στήριξη, η έμπρακτη συστράτευση ολοκληρώνει το νόημα της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Παρόλο που και τα 2 είναι ζωτικής σημασίας για την επανάσταση, η έμπρακτη συνεισφορά στην άμυνα και την απελευθέρωση εδαφών, δεν είναι μια συμβολική κίνηση, αλλά μια πραγματική ανάγκη. 


Ο λόγος που ο Ε.Σ.Δ.Α. απευθύνει κάλεσμα έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης είναι γιατί πιστεύει πως ιστορικά η επιλογή αυτή είχε κομβικό ρόλο σε επαναστάσεις, καθώς και για το λόγο πως απέναντι στις μεμονωμένες κινήσεις των κρατών ή στις συμμαχίες τους, το “στρατόπεδο’’ εκείνων που στοχεύουν στην ανατροπή και αποζητούν την ελευθερία είναι που θα δώσει απαντήσεις στους κρατικούς-διακρατικούς σχεδιασμούς και τον επεκτατισμό τους.

 Απέναντι στο σύστημα εξουσίας οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε με τις μεγαλύτερες δυνάμεις και να αναλάβουμε το διεθνιστικό μας καθήκον: να δημιουργήσουμε πραγματικό-ζωτικό χώρο ελευθερίας, να τον επεκτείνουμε και να τον προστατέψουμε από τους διακρατικούς τυράννους. Ας μην ξεχνάμε τις κινήσεις της Κούβας και του Fidel Castro που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση του αμερικάνικού επεκτατισμού και των φασιστών του στην Αγκόλα και τη Ν. Αφρική. Η Ροζάβα δεν είναι το έδαφος που εισερχόμαστε για να δώσουμε λίγο από τον εαυτό μας και τον χρόνο μας, ανήκει σε όσους εργάζονται και είναι έτοιμοι να το υπερασπιστούν. Ανήκει, στο βαθμό που αναλογεί στις πράξεις τους, ακόμα και σε εκείνους που έρχονται από μακριά για να ζήσουν ελεύθεροι ή για να προσφέρουν την ζωή τους.

Τώρα που η απελευθέρωση από το I.S. ολοκληρώνεται, το ξεπέρασμα της ανθρωπιστικής προσέγγισης και της ‘’αλληλεγγύης από μακριά’’ είναι αναγκαίο. Οι φασιστικές-ισλαμιστικές συμμορίες δεν είναι παρά οι μαριονέτες κρατών όπως η Τουρκία, η Σ. Αραβία, το Κατάρ. Ο ρόλος των κρατών από τον Άσσαντ μέχρι την Ρωσία και τις Η.Π.Α. είναι επεκτατικός στο συριακό έδαφος. Τα κινήματα οφείλουν να αναδείξουν το ρόλο των κρατών, να συνεχίσουν τον απελευθερωτικό αγώνα στο εσωτερικό τους -όπου αυτός διεξάγεται- και να ενισχύσουν τον επαναστατικό διεθνισμό, ως έμπρακτη συστράτευση τόσο σε συριακό έδαφος όσο και διεθνώς, ώστε η επαναστατική διεθνιστική αλληλεγγύη να γίνει κόμβος συστράτευσης για την αποδυνάμωση και την ανατροπή του διακρατικού ελέγχου, την απαλλαγή από τα κράτη, τη νίκη επί των φασιστών.

Ο Ε.Σ.Δ.Α. συνεχίζει, ως αναρχικός σχηματισμός, την στήριξή του στο έδαφος της επανάστασης. Επιθυμούμε και στοχεύουμε η κοινότητά μας να γίνει το σπίτι ολοένα και περισσότερων συντρόφων. Να γίνει τόπος συνάντησης για την έμπρακτη στήριξη στη Ροζάβα, καθώς και τρόπος των νέων εθελοντών να ξεπεράσουν τα όρια και το φετιχισμό της ατομικής συμμετοχής. Επιθυμούμε τη συνύπαρξη με το κουρδικό κίνημα και τις δομές του, τους κομμουνιστές επαναστάτες από την Τουρκία, τους αναρχικούς με όραμα και πρόγραμμα, με εκείνους που μας αναγνωρίζουν και μας αποδέχονται έμπρακτα ως συντρόφους. 

Οφείλουμε να μην πέσουμε στις παγίδες του κομφορμισμού, που αναλώνεται σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις, αλλά να κατανοήσουμε πως ο πόλεμος έχει στρατόπεδα και εμείς πρέπει να στελεχώσουμε εκείνο που στοχεύει την κοινωνική επανάσταση, τον κοινωνικό μετασχηματισμό που καταργεί την ύπαρξη κράτους και εκμεταλλευτικού οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. Να δώσουμε το μήνυμα της οργάνωσης στα απελευθερωτικά κινήματα από εκεί που προέρχεται η κάθε επαναστατική δύναμη και να στηρίξουμε πρακτικά αυτήν την πρόταση. 

Να αναγνωρίσουμε την ευθύνη, το σεβασμό και την προτεραιότητα στους συντρόφους εκεί που αγωνίζονται. Να κάνουμε το αναρχικό κίνημα, ένα επαναστατικό κίνημα της παρισινής κομμούνας, του ισπανικού εμφυλίου, του μαχνοβίτικου στρατού, των ελληνικών αντάρτικων οργανώσεων της νεότερης ελληνικής ιστορίας, συμμέτοχο για την εγκαθίδρυση της ελευθερίας στην ομοσπονδιακή Συρία.


 ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗΣ ΣΥΡΙΑΣ 
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ HAUKUR HILMARSSON

Rojava
4/9/2018

Επαναστατικός Σύνδεσμος Διεθνιστικής Αλληλεγγύης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου